Pandora opent met Murder of Crows, een heel dynamisch en opzwepend nummer over zelfmoord, met een fraaie intro van toetsenist Ruben Wijga (ReVamp, Epica) die mooi overgaat in flink wat gitaargeweld. Wijga was er enkel bij voor de opnames en gaat niet mee touren. De EP vervolgt met No Quarter, over de legendarische piraat Davy Jones. Dat is een heel toegankelijk en gevarieerd nummer met opnieuw de gitaren mooi vooraan in de mix. Het opzwepende Sense of Exile, het derde nummer en tevens de single, gaat opnieuw over zelfmoord, maar dan als koppel. Hier krijgt zangeres Larissa Dawn de kans om het hele bereik van haar stem te laten horen. Nevermore is een episch en soms aanstekelijk bombastisch werkstuk van bijna zes minuten, met ook flink wat synths, terwijl afsluiter Firestorm toont dat de band ook in minder tijd een nummer mooi laag per laag kan opbouwen. Gitarist Eriz Cruz mag op het einde een fraaie solo neerzetten.
Pandora is een foutloze EP en productioneel een stap vooruit ten opzichte van The Awakening. Elk nummer heeft hier een eigen gezicht gekregen. Producer Joost Van Den Broek laat Celestial Ruin op deze EP een stuk Europeser klinken dan bv. Evanescence en harder dan bv. Within Temptation. Fans van Nightwish uit de beginperiode, Delain, Autumn of A New Dawn zullen dit waarschijnlijk weten te waarderen.