Dit jaar zijn ze terug. Met in de bandbezetting veel bekende gezichten van bij de eerste albums. Wat opvalt bij de eerste luisterbeurt is de prominente plaats voor viool en cello (en ook nog piano) in de mix. Die zijn hier niet even snel uit de laptop getoverd en in de productie toegevoegd als leuk accentje, maar ze maken integraal deel uit van het bandgeluid. Daarmee zijn ze niet uniek, maar het maakt hen wel tot de band die ze zijn.
Wat ook meteen duidelijk is: Celestial Season heeft nog niets van zijn kracht ingeboet: heerlijke doom-composities met veel treurende en deprimerende melancholie. Het begrip ‘traag is mooi’ krijgt op dit album opnieuw een extra dimensie. Het is uiteraard vaak een heavy slow, met een lichte, stuwende dreiging en een onderhuids broeiende agressie. Op Long Forlorn Tears wordt het tempo een klein beetje opgedreven, maar ook niet genoeg om te zeggen dat het niet langer doom is.
Nog voordat het album aan de helft zit, laten ze de klassieke doommetal van de eerste tracks achterwege en voegen ze nieuwe elementen toe: spoken word, Afrikaans-klinkende percussie, melodieën die uit het Midden Oosten zouden kunnen komen, vervormde stemmen, vogelgeluiden, … Het is bij de eerste luisterbeurt soms even doorbijten. Amor Fati en Salt Of The Earth zijn geen hapklare brokken. They Saw It Come From The Sky lijkt wat op een psychedelische jamsessie. Op Lunar Child mengen ze doom met spacerock. A Veil Of Silence heeft o.m. een lange gitaarsolo die wat klassiek heavymetal aandoet en ook Red Water is niet meteen doom volgens het boekje. Als je er voor open staat, is het verrassend en biedt dit album flink wat afwisseling.
Celestial Seasons heeft met The Secret Teachings een album uit dat zonder blozen naast Forever Scarlet Passion en Solar Lovers kan staan.