Cellar Twins – Duality

Het eerste lustrum van Cellar Twins wordt gevierd met het uitbrengen van het eerste album Duality, twee jaar na de EP Cellar Twins.
In 2014 gestart door gitarist Jeff Sternon en drummer Francesco Damanti werd het duo (nee, geen tweeling) bijgestaan door bassiste Elodie Vanqueur en gitarist/zanger Carl Kubinsky en mocht de band reeds het podium betreden van onder meer het Kraken Metal Festival en het American Rock Festival.  Plekken waar het gevarieerde rockgeluid van Cellar Twins mooi tot zijn recht kon komen. Een rockgeluid waarbij het viertal diverse invloeden uit het rock-/metalgenre bij elkaar raapt om het eigen geluid vorm te geven.
Het album start met Millenium en Molotov Parade. Twee composities waarin de kracht van de band hoorbaar is, maar waar ik nog net de professionele vinger mis in het geluid. Beide composities klinken lekker, maar ontstijgen het niveau van de oefenruimte ternauwernood. Daar is niets  mis mee, maar zorgt ook niet voor een ‘eurekagevoel’.
Gaandeweg het album is die professionele kracht zich meer gaan profileren en in het mooie Cloud Walker ook aanwezig. De zang van Carl klinkt helder en in de stevigere stukken houdt hij de ingetogen stijl intact wat voor een mooi contrast zorgt met de aanzwellende muziekachtergrond. Zijn stemgeluid spreekt mij zeer aan in Cloud Walker en klonk mij vertrouwd in de oren, maar kon even niet plaatsen waarom. Na enige tijd hoorde ik paralellen met het geweldige debuut Frogstomp van Silverchair uit 1995. Een album dat tijdloos is neergezet en het biedt ook het geluid op Duality die meerwaarde.
Daarna zorgt Cellar Twins er zeker voor dat ik gecharmeerd blijf van het geluid op Duality. In Selfear wordt duidelijk dat Cellar Twins de uitstapjes naar rock en metal netjes weet te vermengen met elkaar en plakt dit alles aan elkaar met interessante muziekstukken. Social Waste daarna is een echte heavymetalcompositie met een klassiek gitaargeluid bij de start. Het geheel ademt een ‘wij-gevoel’ uit door de aanstekelijke melodie en  een zangtechnische dialoog in couplet en refrein.
De kern van het album voor mij ligt echter toch in de composities die daarop volgen.  In Antithesis ligt er ook een stevige heavymetalbasis ten grondslag aan de compositie maar wordt er stevig gespeeld met stijl en ritme. De zang is lekker lijzig ingezet en past mooi in het landschap van straffe riffs die de compositie niet alleen smaak maar ook eenheid meegeeft. Wovoka heeft een andere inslag en is meer gangbaar neergezet. Toch schuwt Cellar Twins ook hier niet om stijl en zang te variëren. Daarbij worden er nog wat progressieve rockinvloeden toegepast. Iets dat na het meer gevoelige Tales Of Autumn ook terugkomt in $olace. In den beginne doet de band nog wat rustig aan, maar er wordt netjes gebouwd naar een meer krachtig karakter gaandeweg met een strelende gitaarsolo tot gevolg. En dat alles gebouwd op een aantrekkelijke zware basis.
Promesse aan het eind is een mooie afsluiter. De zang is, evenals andere momenten op het album, mooi ingetogen neergezet en geeft daarbij mooi aan dat Carl als zanger een aardig spectrum heeft van waaruit hij zijn stemgeluid laat horen.
Duality is mijn kennismaking met Cellar Twins en laat een band horen die veel elementen uit de rock- en metalwereld toevoegt aan het eigen geluid. Qua productie zou er nog wat extra peper toegevoegd mogen worden om het allemaal net wat voller en bombastischer te laten klinken. Wat sterk overeind blijft is de toegankelijkheid en variatie die Duality biedt en daar gaat het uiteindelijk allemaal om.
De video van My Shell is afkomstig van de EP uit 2017