Met Satellites laat Celldweller horen hoe industrial metal gemaakt hoort te worden. Harder dan eerdere platen, maar heerlijk effectief. Het gebeuk, de bombastische kracht, de vele breaks, de tempowisselingen en de soms nerveuze elektronica werken prima samen. Het gevolg is dat de luisteraar negen nummers lang Celldweller in topvorm hoort. Klayton is de melodie zeker niet vergeten, want nummers als Soul Parasites, Baptized Fire en Electric Eye zitten er vol mee. The End Of The World is een rustig, poppy nummer zoals we die al eerder gehoord hebben van de band. Het zijn de momenten dat de plaat enigszins tot rust komt. Voor het overige is het vooral lekker knallen. Stuiteren door de kamer of op de dansvloer is misschien nog nooit zo aantrekkelijk geweest. Enig minpunt is dat er weinig nieuwe inzichten opstaan. De verrassing is deze keer niet zozeer de aanpak van de nummers, maar de brute kracht waarin Satellites gegoten is. Dat Celldweller heel goed weet wat men doet was al langer bekend. Deze plaat bevestigd dat.
Celldweller – Satellites
620
vorig bericht