De broers Bart en Arjan Laan kwamen op het idee om, naast hun eigen band Skylake, een project op te starten met vader Erik. Al jaren lang is hij de vaste toetsenist/2e zanger van de Nederlands progband Silhouette. De drie heren samen bespelen bijna alle instrumenten. Zo is Bart vooral te horen op gitaar en neemt hij zangpartijen voor zijn rekening. Arjan is verantwoordelijk voor percussie en drums. Gezamenlijk schreven ze de teksten en muziek. Voor de baspartijen werd vriend van de familie Mark op ten Berg gebeld. Zijn basis in soul en funk werd gezien als een mooie aanvulling op de vertrouwde neo-progsound.
Als gasten zijn Suzan van den Engel (achtergrondzang), Martin Streckfuss (saxofoon) en Sophie Zaaijer (viool) toegevoegd. Een andere grote bekende van de familie is gitarist, van onder andere Tumble Town, Aldo Adema. Dit keer heeft hij geen muzikale inbreng maar is hij verantwoordelijk voor het fraaie artwork. Om het plaatje compleet te maken is Bart Laan ook nog eens zelf achter de knoppen en schuiven gaan zitten voor het mixen en masteren.
The Day that never Came is de opener van het album en tikt meteen al een ruime 10 minuten aan. Het klinkt erg fris en inderdaad zit er een groovy sound onder als basis. Arjan en Mark voelen elkaar goed aan op dit gebied. Ik hoor ook wel de enorme link met de muziekstijl van Silhouette en dat is natuurlijk vrijwel onoverkomelijk. Deze band is in basis, langs de zijlijn, de leerschool geweest van de twee broers en Erik is in deze band mede componist. Mark is er is goed in geslaagd door de inbreng van de vernieuwende baslijnen een andere draai aan te geven. De gitaarsolo’s van Bart tonen aan dat hij heel wat in zijn mars heeft. Hier opent hij de tweede track ook mee. Lonely City is iets uptempo en er is meer ruimte voor de keys en gitaarpartijen. Ik vind de toevoeging van een echte viool op bijvoorbeeld The Lying King een echte verrijking van het geluid. Sowieso ben ik groot liefhebber van dit instrument in de rock en metal. Ook hier toont het wederom de meerwaarde. De combinatie gitaar, keys en viool is sterk uitgewerkt en komt later ook weer terug in bijvoorbeeld de titeltrack Homesick. Hier opent Sophie samen met Erik op piano. Het nummer is mijn hoogtepunt van het album. Erg sterk gecomponeerd en boordevol variatie. De muziek werkt zich naar een explosie van keys- en gitaarsolo. Dit is neo-prog waar velen van zullen watertanden en live zal dit alle kanten op gaan. A Thousand Diamonds is een waardige afsluiter met een hoofdrol voor Bart.
Al met al wederom een mooie aanvulling aan de collectie voor de liefhebbers van de pure Nederlandse neo-prog.