Bij de Belgische death/thrashmetalband Chalice lichten ze opnieuw het anker en hijsen ze de zeilen. Na enkele moeilijke maanden is er een nieuwe en tegelijk vertrouwde bemanning aan boord en zet het schip opnieuw koers naar concertzalen in binnen- en buitenland. De bestemming willen ze onderweg ontdekken. Rockportaal ging op interview om te checken of het schip nog steeds zeewaardig is.
Kort na elkaar verlieten een gitarist en de zanger de band uit West-Vlaanderen en nog voor die twee vervangen waren, verliet ook de tweede gitarist de band. Chalice liep op zijn 25ste verjaardag zware averij op, maar nooit zoveel dat het schip zou zinken.
Chalice verkeerde enkele lange maanden in woelige wateren. Is het bij jullie opgekomen om er gewoon de brui aan te geven.
Niels (drum): We hadden een vaste line up en het leek alsof we zonder kleerscheuren door corona zouden geraken. Maar dan haakten drie van de vijf bandleden af. Stoppen is toen nooit echt een optie geweest. Wel hebben we met open vizier besproken of we voortgingen onder dezelfde bandnaam, in hetzelfde muzikale genre, met hetzelfde bandconcept, … Herbeginnen onder een andere naam heeft het voordeel dat je met een schone lei kan beginnen, het verleden uitveegt en dat alle opties dan open liggen. Maar om dan eigenlijk hetzelfde te gaan doen onder een andere naam, dan bouwen we liever voort op de erfenis van Chalice.
Gitarist Tim kwam terug aan boord en ook gitarist Hans kwam terug uit een ouder Chalice-verleden. Maar er is ook nieuw bloed. Achter de microfoon staat nu Jarne.
Jarne: Ik zong eerder bij Winter’s Wrath, maar wegens muzikale meningsverschillen zijn onze wegen gescheiden. Die band wou vooral dicht bij het viking-thema blijven, terwijl ik in mijn lyrics liever andere onderwerpen aansnij, zoals maatschappijkritiek en persoonlijke emoties en problemen. Ik was op zoek naar een nieuwe band, maar er was ook geen haast bij. Na een gesprekje met Wesley Beernaert ben ik op auditie gekomen en daarna was het snel beklonken.
Hans: Jarne heeft het timbre van Anders Fridén op de eerste albums van In Flames en stemtechnisch kan hij alles wat we van hem verwachten. Hij kan bij ons zijn ding doen in de lyrics.
Hans, jouw terugkeer naar Chalice is misschien wel de opmerkelijkste in dit deel van het verhaal van de band.
Hans: Ik had zelf niet verwacht dat ik zou terugkeren. Het vergde van de andere bandleden heel wat moed om die vraag te stellen en het heeft mij net zo goed moed gevraagd om ‘ja’ te zeggen. Bij mijn terugkeer kon ik een paar maanden repeteren met Tim voor die vertrok en omdat het zo goed klikte ben ik heel blij om hem er opnieuw bij te hebben.
Jarne, jij was – bij wijze van spreken – nog niet of nog maar net geboren toen Chalice zijn eerste concert speelde. Geen schrik voor generatieconflicten?
Jarne: Ik breng vers, jong bloed in de band, dat is zeker. Ik heb Chalice ook nooit live gezien als toeschouwer. Inzake mentaliteit is het soms misschien wat zoeken en aftasten, maar muzikaal zit ik op dezelfde golflengte als de ‘oudsten’ in Chalice. Als het gaat over At The Gates, Death of In Flames, kan ik zeker meepraten.
Je brengt ook invloeden mee die nieuw zijn voor Chalice.
Jarne: Vocaal en in mijn lyrics probeer ik iets van Heaven Shall Burn erin te smokkelen, één van mijn favoriete bands. Voorts bieden Hatebreed en Death wel inspiratie. Chalice staat voor complexe metal en dat probeer ik te evenaren met al net zo complexe en soms filosofische lyrics. Het donkere van de muziek smeekt ook om harde, bittere boodschappen. Bij Chalice kan ik meer mijn ei kwijt dan in mijn vorige band. Het nummer van Chalice dat het ‘dichtst’ bij mij staat, is Dead Nation uit het album There Is Nothing
Zijn er al nieuwe nummers klaar?
Jarne: Op het moment dat een deel van de bemanning het schip verliet waren er eigenlijk al acht nummers klaar om als album op te nemen in de studio, met een producer die nieuw was voor de band. Zover is het niet gekomen. Bij een paar nummers heb ik nieuwe lyrics geschreven. Andere nummers hebben we samen ontmanteld en met de oude en nieuwe onderdelen maken we nieuwe nummers. We kunnen grabbelen in een schatkist aan riffs. Om nu al de studio in te duiken is misschien nog te vroeg, maar dat is relatief korte termijn wel de bedoeling.
De nieuwe nummers klinken vinniger, explosiever, gretiger … dan die van het vorige album.
Niels: De sound klinkt vertrouwd, horen we al eens zeggen. Dat typische geluid is er bijna organisch ingeslopen, zonder dat dat echt de bedoeling was. Maar we experimenteren net zo goed met nieuwe elementen. De muzikale koers is een beetje gewijzigd naar iets meer oldschool en iets meer ‘schwung’. Deels uit noodzaak. We hebben nummers moeten schrijven met drie of vier mensen voor een bezetting van vijf, terwijl we nog niet zeker waren wie als nummer vijf zou aansluiten en zelfs of er wel een vijfde bandlid zou komen. Dat vergt wat creatief denken. We zijn er als band van overtuigd dat de beste metal nog niet gemaakt is.
Is Chalice al klaar voor concerten?
Chris (bas): Er is zeker al een gezonde honger naar het podium. De eerste contacten zijn al gelegd en binnenkort gaan we in deze bezetting de baan op. Als we live gaan spelen, zal het vermoedelijk een mix zijn van oude nummers en vier of vijf nieuwe. We hadden met Chalice in 2023 graag uitgebreid onze 25ste verjaardag als band gevierd op het podium en dat is niet gelukt. Uitstel is echter nog geen afstel.
Jarne, met Winter’s Wrath speelde je niet zo heel veel concerten. Voel je al stress voor je eerste concert met Chalice?
Jarne: Ik voel meer goesting dan stress of prestatiedruk. Of het nu op een repetitie of een concert is, als ik al mijn woede kan kanaliseren door mijn microfoon, dan voelt dat echt als een ontlading, een catharsis. En ik heb het volste vertrouwen in de band en in mezelf.
De vorige Chalice-zanger had een heuse stage-outfit met een wurgtouw, een bijl en een dodenmasker. Dat ga je niet kopiëren?
Jarne: Dat is niet mijn ding. We gaan wel eens nadenken over wat we aantrekken voor een concert, maar zeker niet te lang. Voor de fans van Chalice zal het misschien wat wennen zijn met een nieuw gezicht achter de microfoon, maar ik beloof dat ik op het podium dezelfde energie zal loslaten als mijn voorganger.
Geen stress, gelukkig. Maar hoe zit het met de ambitie bij Chalice?
Jarne: Het klassieke antwoord van heel wat metalbands is dat ze ooit eens op Alcatraz, Graspop of Wacken willen spelen. Ik vind dat een gevaarlijk uitgangspunt, want de kans dat je als Vlaamse metalband zonder label of internationaal booking agency op Wacken zal spelen, is bijzonder klein. Is al het andere dat je als band bereikt dan minder waard dan dat? Dan ga je als band misschien toegevingen gaan doen om dichter bij die droom te geraken en dat is wat wij net niet willen doen. Wij willen niet klinken als andere, bekendere bands. Wij hopen dat mensen meegaan op onze trip van onze authentieke, persoonlijke muzikale keuzes. Geraakt Chalice op deze manier nooit op Graspop? So bei t!
Niels: Ik speel ook bij Bokkerijders en er zijn er nog in Chalice die vroeger in andere bands zaten. Die discussies of je de grenzen van het genre respecteert of de grenzen van de band, die hoor je altijd en overal. Dat is in deze band niet anders en het is goed dat we daar duidelijk in zijn. In onze muziek zit een ziel, onze ziel. Uiteindelijk zijn we in Chalice met vijf mensen die samen een richting kiezen. Dat de koers die wij willen varen misschien niet naar Wacken leidt, wil niet zeggen dat de reis niet plezant zal zijn.