Changing Tides is een band uit Noord-Brabant dat uit vijf leden bestaat. De afgelopen jaren heeft de band zich aardig in de kijker gespeeld en het laatste album Impair The Vision is een album dat de internationale standaard in zich heeft. Hun muziek dat een mix is van metalcore en deathcore spreekt enorm aan. De crowdfundingactie voor het nieuwe album behaalde snel het beoogde doel en Amidst The Gray is nu gereed om uitgebracht te worden.
Het album start al indrukwekkend met Siren’s Song. Je laat je meteen verleiden door de tonen die je gehoorgang binnensluipen. Langzaam wordt de verleidelijke start gevolgd door een, op een andere manier, verleidelijke muur van geluid. Maar in de eerste twee minuten verandert het getij van de compositie al op een subtiele manier. Siren’s Song wordt gekenmerkt door vette riffs en sterke zang. Daar doorheen gevlochten vind je een fijne, bijna onopvallende gitaarmelodie die het geheel aan elkaar bindt. Het is een fijne opwarmer voor het complete album en lijkt nog niet alle elementen uit het geluid van Changing Tides meteen te openbaren.
Er wordt namelijk in Desolate een lepeltje extra sambal toegevoegd. Mede door de bijdragen van Dane Evans (To The Grave) en Josh Muncke (Sugar Spine). Ik houd van de elektronische elementen bij de start en het mathcore-achtige gitaarspel dat geregeld naar voren komt. Het past goed bij de deathcore van de band en biedt een variatie waardoor de compositie sterk tot de verbeelding blijft spreken. Halverwege gaat het tempo drastisch omlaag en weet je wat er gaat komen. Een dijk van een breakdown met sterke grunts die de diepte van ons bewustzijn verkennen. De meer klassieke uitvoering na drie minuten is verfrissend en voegt smaak toe voordat alles en iedereen weer tot het welbekende gaatje gaat in het outro.
Langzaam is iedereen goed opgewarmd en wordt het tempo opgevoerd in The Thrill. Het is de compositie waar metalcore en deathcore elkaar ontmoeten. De korte gitaarsolo is wellicht geïnspireerd door de nieuwe Super Mariofilm en dat krijgt een vervolg wanneer de zang richting Bowser gaat en je een kijkje in de kerkers van kasteel krijgt. Het hek is van de dam bij Not Quite Close. Dit gaat diep en dat siert de deathcore voor mij. Diep, dieper, diepst lijkt het motto. De gitaarmelodie die het geheel aan elkaar smeedt, spreekt daarbij zeer tot de verbeelding en biedt het nodige contrast in de muziek van Changing Tides.
Louder Than Words past uitstekend in het geheel. Wat wel positief opvalt is de zangmelodie waarin de clean vocals hun werk doen op een bevredigende manier. Het klinkt daardoor als een combinatie van Caliban en Lorna Shore. Het onheilspellende stukje halverwege paste mooi bij de opening van Danse Macabre en het zou een goed idee zijn wanneer Epica en Changing Tides een metal Macabre-avond zouden organiseren in de nieuwe spookattractie. Dat spelen met het onheilspellende karakter komt trouwens ook nog terug in Lifeline.
Met Amidst The Gray leverde Changing Tides al het visitekaartje af door het als single uit te brengen. Een single waarin de band in ruim drie minuten alle beproefde elementen uit hun muzikale koker laten samenvloeien in één beest van een compositie.
Sabotage lijkt wat kenmerken van de hardcore in zich te hebben.
De laatste twee composities zijn reeds ook al bekend. Met Sands Of Time maakt Changing Tides gebruik van een sterke onderliggende melodie waardoor ook hier de grens tussen metalcore en deathcore compleet vervaagt.
Amidst The Gray was het wachten waard en was mijn investering in de crowdfundingactie meer dan waard. Changing Tides zet Nederland met dit brute stuk deathcore goed op de kaart en is daarmee mede vaandeldrager van de Nederlandse metalscene naar het buitenland toe. De breakdowns laten je een muzikale vrije val ervaren en het kippenvel dat ontstaat boort zich tot in het merg. Heerlijk.