Home » Channel Zero – Exit Humanity

Channel Zero – Exit Humanity

door Filip van der Linden
487 views 4 minuten leestijd

Exit Humanity is het eerste Channel Zero-album met de Griekse Amerikaan Seven Antonopoulos (Atrocity, Leaves’ Eyes) als vaste drummer. Net als op het vorige album Kill All Kings (toen met Roy Mayorga van Stone Sour) is Channel Zero nu een Belgisch-Amerikaanse band. Het overlijden van oorspronkelijke drummer Phil Bahieux in 2013, net voordat Channel Zero zou optreden op Alcatraz, was een zware tegenslag voor de band. De band kwam toen net op dreef na de succesvolle reünie van 2010. Vorig jaar overleed dan nog Dirk Van den Auweele, de man die jarenlang alle praktische zaken regelde voor de groep. Ondertussen zijn ook reeds een aantal bands opgestaan die de troon van Beste Belgische Metalband claimen en die schijnbaar moeiteloos het buitenland veroveren.
 
Een band zou voor minder de handdoek in de ring gooien. Maar Franky De Smet-Van Damme is er de man niet naar om bij de pakken te gaan neerzitten. Er ligt persoonlijk en maatschappelijk heel wat op zijn lever en hij voelt de nood om die bekommernissen te delen met zijn publiek. De Channel Zero-trein heeft een paar keer onaangekondigd halt moeten houden, maar staat nog stevig op de rails.
 
Exit Humanity doet als geheel soms vaag denken aan Zero Hour van Diablo Blvd. Hoewel de bands qua sound niet tegen elkaar aanschurken, hebben ze wel tal van gemeenschappelijke punten. Zo schuift ook Channel Zero net als de Diablo’s meer op in de richting van groove-gerichte metal en worden tekstueel meer dan vroeger allerlei maatschappelijke problemen aangekaart. Dat levert beide bands een  toegankelijk geluid en vooral een eigen gezicht op. Tot daar de overeenkomsten, over naar de verschillen. Channel Zero blijft op Exit Humanity in de eerste plaats een thrash-band. Misschien geen volbloed-thrash zoals op het oudere werk (Stigmatized of Unsafe), maar dat hoeft ook niet voor een band die zichzelf reeds een paar keer heeft moeten heruitvinden. Wie de evolutie van deze band sinds de reünie volgt, vindt in Exit Humanity het logische vervolg op Feed ‘Em With A Brick uit 2011 en Kill All Kings uit 2014.
 
De gitaar van Mikey Doling, die deze keer ook in de producer-stoel zat, is minder dominant. Net door die dosering komt zijn gitaarspel nog beter uit de verf. Franky DSVD weet nog steeds hoe een degelijke metal-track in elkaar steekt en haalt inzake stemgeluid het onderste uit de kan. Mooi, maar liever dan dat hij bijna krampachtig probeert dezelfde hoge noten aan te houden als in de jaren ’90 zouden we blij zijn met een ‘ouder wordende’ Franky. Als we de Franky van vroeger willen horen, leggen we wel een CD van vroeger op.
 
Van de bijdrage van rapper Sen Dog (Cypres Hill) aan Said & Done krijgen we het niet warm of koud. Mooie naam om mee uit te pakken, maar als een rapper niet rapt, maar zingt, klopt het plaatje niet. Live (zonder Sen Dog) zal dit nummer vast en zeker nog harder knallen. Dat alles maakt van Exit Humanity nog geen slecht album. Er staan een paar ruwe diamanten op die een band alleen kan maken als ze dezelfde hoogtes en laagtes hebben meegemaakt als Channel Zero. Slip Away is er zo eentje: een in your face-song met een lekker rollende bas-intro, degelijk gitaargeweld en tonnen energie. Freak is een uptempo knaller die zo op één van de eerste albums van Channel Zero had kunnen staan. Nog stevig knallen doet deze Belgische band op Refugee en Dark Net. Ook in de teksten.
 
Af en toe slaan ze de bal ook mis. Elephant In The Room laat een band horen die in overdrive de controle over het stuur verliest. Elke nuance gaat verloren en de originaliteit is ver zoek. De keuze voor Wish You Well als tweede single (na Blood Letters) is vreemd omdat er minstens vier of vijf betere songs op dit album staan dan dit sludgy midtempo-vehikel. Het is vooral in de eerste songs (ook nog Mental Breakdown) dat de sfeer wel juist zit, maar dat de uitwerking verzandt in een bloedloze mix van thrash met stoner en industrial.
 
Exit Humanity is misschien niet de terugkeer door de grote poort voor Channel Zero. Het is een oerdegelijk nieuw hoofdstuk in het verhaal van een band die niet wil opgeven. Het komt er nu op aan om live te tonen dat ze er nog steeds staan.  Of dat het geval is, kan je op 17 december zelf gaan beoordelen in Utrecht.
 
https://www.tivolivredenburg.nl/nl/agenda/detail/9726/Channel_Zero
 

Kijk ook eens naar