Chantel McGregor heeft inmiddels twee soloalbums en een livealbum uitgebracht, waarop ze soms wat meer akoestisch uit de hoek komt, soms de popkant opzoekt, maar vaak ook het gitaargeweld niet schuwt. In de bluesrock heb je nogal veel wat ik noem “functionele zangers”. Ze kunnen toon houden, hun stemgeluid klinkt aangenaam, maar grootse zangers zijn het niet. In de blues is dat ook helemaal niet erg. McGregor valt niet in die categorie. Ze heeft een geweldige stem en dito techniek, helder en dynamisch.
Op Shed Sessions Volume One pakt ze veel bekende tracks aan, soms van zichzelf al akoestische songs, zoals Neil Young’s Needle And The Damage Done, soms tracks die allesbehalve akoestisch waren in het origineel, zoals Peter Gabriel’s Sledgehammer, Jimi Hendrix’ Voodoo Chile en Metallica’s Nothing Else Matters. Net zo gevarieerd als het materiaal dat ze tot nu toe uitbracht.
Muzikaal is ze ook bepaald geen prutser. Met fraaie fingerpickingpartijen gaat ze door tracks van de voornoemde artiesten, maar ook Jewel, John Prine, Stevie Nicks, James Taylor, Steve Winwood en Bonnie Raitt. Soms vrij dicht bij het origineel, soms met een heel eigen draai eraan. Een zoetgevooisde akoestische Voodoo Chile is toch heel wat anders dan wat je gewend bent. Ze is nergens bezig er geforceerd iets heel anders van te maken, het is het liedje laten spreken met de beschikbare middelen, in dit geval alleen de akoestische gitaar en stem. Daarbij helpt het dat het volkomen live opgenomen lijkt. Als je hier en daar een nootje hoort dat niet helemaal netjes afgerond is zorgt dat ervoor dat het nergens klinisch klinkt.
Zoals vaak met coversalbums is het vooral van je associaties met de originelen afhankelijk welke je favorieten zijn. Het belangrijkste is dat ze allemaal met overtuiging en goed zijn uitgevoerd en – toch wel verrassend als je ziet hoe verschillend de originelen zijn – als een geheel aanvoelen.
Chantel McGregor website