Chaoseum heeft met The Third Eye inmiddels het vijfde album (inclusief het livealbum en het akoestische) afgeleverd en de tweede met zanger CK Smile. Na het vorige album Second Life is het fijn dat de band de lijn in deze bezetting heeft doorgezet. Het album Second Life kreeg een plaatsje in mijn jaarlijst en ik was zeer benieuwd of het viertal mij ook op The Third Eye weet te overtuigen.
En ja. Ze doen het weer. Chaoseum balanceert ook op dit album op het rockkoord met aan de ene kant een rock/metalcorekarakter en aan de andere kant de nu-metal.
Met de opener I, Sexy Zombie schalt de nu-metal zoals ik het graag hoor, luid uit de speakers. Dit is nu-metal zoals het gespeeld mag worden naar mijn idee en de invloeden van KoRn zijn overduidelijk aanwezig. Zanger CK Smile laat zich van diverse kanten horen en scoort op de velerlei gebieden heel goed. Gedurende het spel verandert het ritme steeds een beetje en daarmee zit er heel veel vaart in een compositie die steeds weer centraal naar het aanstekelijke refrein werkt. Met Unreal zetten ze gewoon door. Wat hier meteen opvalt is die megavette groove die ingezet is. Valery Veings en Loic Duruz zetten met hun riffs een beweging in gang die onderbroken wordt door het rustieke stuk met daarin het ietwat gekwelde stemgeluid van CK Smile. Hier liggen de gekwelde passie en uitzonderlijke groovende kracht naast elkaar op één kussen. Een weldaad voor het oor. Het kind in deze nu-metalsnoepwinkel blijft getrakteerd worden op allerlei muzikaal lekkers. Het inmiddels vertrouwde geluid krijgt wat industriële accenten in Dance On My Grave. De spanning ligt enerzijds in de zangmelodie, maar anderzijds in het opzwepende spel van drummer Greg Turini. Naast KoRn-elementen neigt het geluid met succes naar bands als Avatar en Mister Misery. Twee bands die ik ook hoog heb zitten en in hun muziek net een beetje meer spanning en theater weten te verwerken.
Naar het einde zet Chaoseum de nu-metal nog meer op de kaart met een mooie combinatie van melodie en heftige stukken in Welcome Home, Sanctum Cinerem en het groovende What If dat voor mij één van de vele toppers is op het album. Vette riffs doorspekt met een subtiele gitaarmelodie groovende coupletten maken het album helemaal af. In Welcome Home verrassen de heren je zelfs even op een (soort van) breakdown.
Aan de rockkant weet Chaoseum zeker minstens zo hard te overtuigen. De indianenmantra met de naam The Third Eye loopt over in Fly Away. Een logge, zware basis zorgt hier voor een krachtiger karakter en enige grunge-elementen uit de tijd van Soundgarden en Alice In Chains zijn hier toegevoegd. Mochten ze qua snelheid een ‘achterstand’ hebben opgelopen in Fly Away, dan halen ze dat in My Wonderland dubbel en dwars weer in.
Binnen al dat geweld ligt er een rustpunt in de powerballad Until The End. Een ballad die zich langzaam opbouwt, spanning in zich heeft en niet de mierzoete kant opzoekt, maar juist die kant die zich krachtig, doch gevoelig ontwikkelt met de nodige reflectiemomenten en een lekkere gitaarsolo.
The Third Eye is een album waarop Chaoseum laat horen dat ze het waard zijn om de grotere podia en festivals te gaan betreden. Liefhebbers van KoRn kunnen het blindelings aanschaffen want Chaoseum speelt nu-metal pur sang met fijne knipogen naar de grunge en theatrale rock.