Het festivalseizoen is weer begonnen en er staan mooie festivals in het verschiet. Een festival is niet alleen een plaats waar je je favoriete bands kan aanschouwen. Maar ook een plaats waar je nieuwe bands kunt ontdekken.
Bij het Rock Hard festival speelde bijvoorbeeld op de Pinkstermiddag de band Chapel Of Disease. Vroeg in de middag bleek deze band een uitzonderlijk aantrekkelijke set te spelen wat me deed besluiten om het laatste album te zoeken. Echoes Of Light is het laatste wapenfeit van de band en kwam in februari van dit jaar uit. Het album is eind 2022 en begin 2023 opgenomen door de drie oprichters van de band: Laurent T, Cedric T en David D.
Oorspronkelijk was de band actief in het deathmetalgenre maar gaandeweg de jaren zijn alle metalgrenzen vervaagd als de noordpool tijdens de klimaatverandering. In Echoes Of Light speelt de band in het intro al met funky elementen in het gitaargeluid. Dan verwacht je niet meteen een strot als een betonmolen, maar het past allemaal mooi in elkaar. Het gitaarspel is fijn om te horen en binnen het genre lichtvoetig te noemen. Na zeseneenhalve minuut gaat de handrem er dan toch af en wordt er stevig vanuit een deathmetalbasis flink geragd en komt de deathmetalaap uit de mouw gegrunt. De ritmesectie is sterk en strak en acht minuten is dan zeker niet te lang. Met A Death Trhough No Loss tikt de band ook ruim de acht minuten aan. De basis is sterk neergezet met een gitarist die zijn melodie als een eigen compositie door het algemene geluid heen leidt. Na drie minuten verandert de stijl compleet. Vanuit een deathmetalbasis is er ineens rust met een akoestisch stuk gitaarspel. Het klinkt allemaal zelfs wat bluesy en de drumondersteuning draagt de melodie en is zeker goed aanwezig om te werken na een fikse versnelling waarna de muzikanten van Chapel Of Disease je trakteren op een georganiseerde jam.
Vanuit de krachtige explosies gaat Chapel Of Disease met Shallow Nights de melancholische, bijna psychedelische kant op. De zangpartij is meer ‘ruimtelijk’ opgenomen. Een heerlijk stuk muziek waarbij je zomaar in een emotionele trip kunt belanden. Selenophile is dan weer lekker grof neergezet qua zang. Het tempo is prettig en de melodie is verdraaid aantrekkelijk. Selenophile heeft een sterke relatie met het titelnummer Echoes Of Light.
De uitersten worden weer opgezocht en Gold/Dust is dan ook erg rustig met een akoestisch intro. Je krijgt een beetje een Pink Floydgevoel bij het gitaarspel. De zang is warm. Maar bij Chapel Of Disease moet je blijven opletten, zeker wanneer halverwege het tempo wordt opgevoerd en alles evolueert tot een fijne rockcompositie. Licht psychedelisch werkt Chapel Of Disease dan toe naar de afsluiter An Ode To The Conqueror. Een compositie die in het mystieke karakter rust uitstraalt. Na een wat krachtige start laat de band horen dat ze met een minimum aan gitaarspel subtiel sfeer neer kan zetten. De afsluiter beweegt zich als een zeemeeuw op de thermiek die hij tegenkomt.
Echoes Of Light is een fraai album. Het is belangrijk dat je op metalgebied wat meer ruimdenkend moet zijn. In 42 minuten zet Chapel Of Disease een goed album neer. Het is toch fijn dat zo’n band via het festivaloptreden de aandacht vraagt en via deze review ook krijgt.