Charcoalcity – Antibionics

In oktober 2020 werd al bekend dat het Belgische Charcoalcity met een nieuw album zou komen. Het zou het album Greyscale uit 2016 opvolgen. Een album dat mij toen inspireerde om mijn meest onorthodoxe review ooit te schrijven.
Ooit begonnen in 2012 als éénmansformatie bleek de muziek die Deezee maakte misschien toch beter tot zijn recht en wasdom kwam met wat muzikanten om hem heen. Het trio bracht Greyscale uit en ondertussen is de band aangevuld met een extra gitarist.
De single Mechanical Spine uit 2020 laat een geluid horen dat goed past bij Charcoalcity. In een lekker tempo zet Charcoalcity er een lekkere groove in, die licht industrieel genoemd kan worden maar met de licht southernrockelementen zeker doet denken aan het Duitse The New Black. Die sterke rockbasis komt ook terug in Fear. Het ritme is sterk neergezet en het tempo ligt lekker wat hoger.
Het geluid van Charcoalcity heeft dus een straffe basis in de rockscene. Met Antibionics en Blood And Water blijkt die basis zeker ook gevoed te worden door de new wave/rock uit de jaren tachtig. Eerder vergelijken met The Sisters Of Mercy waren er al en komen hier zeker weer terug. Het pulserende tempo en het zware, wat eentonige, stemgeluid roept herinneringen op. Antibionics is daarbij heel toegankelijk neergezet en dat komt zeker ook door het refrein. Het gevoel komt later op het album ook weer terug in Not Afraid. Het synthesizerspel, het prettige drumwerk en de industriële beat spreken aan. Voor mij is Charcoalcity ook één van de weinige bands die ik ken in de Benelux die het industriële karakter a la Rammstein of het project Nerve zo goed neerzetten. Luister maar eens naar Black Rain.
Maar ook in Postmortal Sex zorgt de sterke riff voor eenzelfde gevoel. Het is allemaal wat zwaarder ingezet maar er ligt veel variatie in de compositie en dit houdt het allemaal mooi toegankelijk en toch wat luchtig. Met de cover Pump Up The Jam is dat bijna vanzelfsprekend. De oude hit krijgt een nieuw rockjasje van Charcoalcity en geeft daarmee een leuke versie die verder niet heel veel meer bijdraagt aan de originele versie maar wel blijft aanspreken.

Het album eindigt met The End Of Time waar klassieke elementen zijn toegevoegd en daarmee een soort diepte realiseren waardoor het geluid meer gaat leven en ook meer aanspreken. Virus is een titel die we vaker tegenkomen tegenwoordig. Voor Virus van Charcoalcity ben ik niet bang. De riff geeft me energie en vreugde. Dat de compositie is geïnspireerd door het ‘echte’ leven blijkt uit de sample van The Clown In The White House ten tijde van de uitbraak.
Antibionics is een leuk album waarbij de mix van New Wave, southernrock en industriële metal zorgt voor een veelzijdig en aantrekkelijk geluid.