Na een paar venijnige EP’s en een even zo spannend album werd de tweede plaat van Cheatahs, Mythologies, wat kalmer ontvangen. Op vrijdag 22 januari stonden de Cheatahs in het Eindhovense Stroomhuisje, waar ze mochten bewijzen dat de de roofdieren geen poesjes waren geworden.
Het was aan het Vlaamse Monster Youth om het spits af te bijten. Waar het eerste nummer begint met een stoner basloopje gaat het gedurende de rest van de set eigenlijk alle kanten op met dit viertal. Soms rammelen de gitaren, soms spacen ze. En telkens als je denkt te weten wie de muzikale inspirator was voor een nummer, sturen ze je het bos in en gaat het nummer ineens een andere kant op. Aan de muziek te horen hebben ze een monsterlijk goede jeugd gehad. Een Vlaamse belofte om in de gaten te houden.
Cheatahs bracht eind vorig jaar Mythologies uit, de opvolger van een reeks EP’s en een titelloze debuutplaat. Genoeg materiaal om een set goed mee te vullen. Ze trappen direct af met Sunne, titelnummer van de jongste EP, gevolgd door Murasaki, de eerste single van Mythologies. Na een troosteloos koude en natte dag brengt de muziek van Cheatahs een warme troost in de woorden ‘It’s been too long since I’ve seen the sun’. Het Eindhovense Stroomhuis kan de kou ook niet weren, maar ach – we staan in ieder geval droog en krijgen een fijne show voorgeschoteld.
Mythologies is voor Cheatahs misschien wel het begin van een andere richting. Ze verkiezen hierop vaker stilte als instrument boven noise. Dat wil natuurlijk niet zeggen dat de show daar tam van wordt. Integendeel – de nieuwe nummers passen beter tussen de oude kneiters dan dat bijvoorbeeld op Best Kept Secret afgelopen jaar het geval was. Waar toen een niet-coöperatieve mix en gebrek aan gewenning de show de das om deden, waren dat in het Stroomhuis geen issues. Fan-favoriet The Swan springt er kwalitatief nog steeds boven uit, maar het is niet meer de vreemde, ehh, eend in de bijt tussen nieuwe nummers die het een half jaar geleden was.
Nieuw materiaal gleed als vanzelfsprekend tussen de oudere schurende nummers door. Sterke gitaarriffs werden afgewisseld met meer digitale klanken. Natuurlijk bleven de pedalen niet ongeroerd. Cheatahs liet horen dat ze meer kunnen worden dan het zoveelste noise-postpunk-grunge bandje. Ze zijn misschien niet meer die moordlustige jachtluipaarden, maar katers die nog steeds venijnig uit kunnen halen met scherpe klauwen.