Chelsea Grin – Eternal Nightmare

2018 is een turbulent jaar voor Chelsea Grin. Met het vertrek van de gitaristen Dan Jones en Jake Harmond en van zanger Alex Koehler(die zijn project Grudges leven in heeft geblazen) blijft er niet alleen niemand meer over van de originele bezetting, maar valt er ook een stevige basis weg. Toch is half juli het album Eternal Nightmare uitgebracht en je kunt van alles zeggen van deze deathcoremetallers uit Salt Lake City, maar zeker niet dat ze bij de pakken neer zijn gaan zitten. In Tom Barber hebben ze een uitstekende vervanger gevonden voor Alex Koehler en gitarist Stephen Rutishauser weet in zijn eentje op het album een geluid neer te zetten met zijn bandbroeders dat misschien wel heftiger is dan hetgeen Chelsea Grin tot dusver heeft neergezet.
See You Soon is eerder naar voren geschoven als single en dat is zeker geen verkeerde keuze geweest van de band. De compositie is bruut neergezet en grooved aan alle kanten de bocht uit. De coupletten ademen een zwaar karakter, maar worden afgewisseld met snellere stukken. Toch staat die loodzware basis van drummer (en vocalist) Pablo Viveros en bassist David Flinn er voor garant dat de voortstuwende groove je pakt en nooit meer neerzet. Ook de eerste single Dead Rose slaat er stevig in. Het geluid in deze compositie staat voor mij, net als The Wolf dat start met een portie heerlijke techno waarbij de neuronen meteen in de actiestand staan, erg garant voor het kenmerkende geluid van Chelsea Grin. Juist de screams vormen een mooie tegenhanger bij het zware gruntgeluid.
De tweede single Hostage behoort zeker op Eternal Nightmare tot één van de favorieten. Chelsea Grin weet perfect een sfeer neer te zetten waarbij je niet stil kunt zitten en regelmatig tempotechnisch prettig verrast wordt. Het had eerder gezegd kunnen worden, maar niettemin moet het me van mijn hart dat nieuweling Tom Barber zijn werk uitstekend doet en de perfecte man is op de goede plaats. Hostage is een compositie die aanspreekt en vooral bruut naar voren is geschoven op een uitstekende manier.
Nobody Listened is dan qua tempo weer een heel ander verhaal. Wat sneller neergezet is er voldoende ruimte voor Stephen Rutishauer om zijn gitaar de vrije hand te geven en vooral de subtiele hoge gitaarakkoorden accentueren op een bepaalde manier het omringende muziekspel. Door te werken met diepe breakdowns en opvolgende grooves weet Chelsea Grin niet alleen stevig uit de hoek te komen, maar bieden ze zeker wat extra’s.
Bij Outliers,  het snelle 930 AM, Limbs en Scent If Evil put de band met succes uit hetzelfde vaatje. Dat lijkt bij Across The Earth niet het geval te zijn, door bijvoorbeeld een sereen piano-intro in te zetten dat echter al gauw overgenomen wordt door een melodisch stuk metal. Metal waarin Chelsea Grin overeenkomsten vertoont met het geluid van Arch Enemy en Caliban. In Across The Earth weet het gitaarspel van Stephen Rutishauser melodisch een prachtig hoorspel neer te zetten dat met de grunts en screams van Tom Barbere en drummer Pablo Viveros mooi aangevuld wordt. Door de refreinen eveneens melodisch te voorzien van een aanstekelijk karakter zet Chelsea Grin een dijk van een compositie neer.
Het titelnummer Eternal Nightmare sluit het album af op een indrukwekkende manier. Verrassend luchtig, voor een deathcoremetalgezelschap, worden er nog even van dik hout planken gezaagd en worden massieve rotsstukken nog even vermaald tot kiezels en gruis.
Eternal Nightmare is een heerlijk album van Chelsea Grin. In eerste instantie mag de aderlating in de personeelsbezetting misschien zorgelijk overkomen. Op Eternal NIghtmare zet Chelsea Grin zich echter op een manier neer die tot veel vertrouwen leidt. Bruut, energiek en vol vuur vuurt de band de composities op de luisteraar af die er goed aan doet om deze band live te gaan ervaren want ze blazen je ongetwijfeld naar de achterkant van de tent en/of zaal.