Chelsea Wolfe – Hiss Spun

Soms is muziek zo beeldend dat een omschrijvende recensie het album totaal geen recht aan doet. De beleving die een album heeft kan zo mooi zijn dat het zonde is om uit te leggen hoe de muziek klinkt, wie de producer is en hoe de liedjes geschreven worden. Daarom een experiment: Hieronder staat mijn beleving van het nieuwe album van Chelsea Wolfe Hiss Spun. Daaronder staat de achtergrond informatie over de plaat.  
‘Ze wordt wakker in een immense grot. Een stroom aan vleermuizen vliegt langs haar heen. Ze fluisteren tegen haar dat ze zelfmoord moet plegen. Kakkerlakken bekruipen haar benen en sissen ‘Doe het! Doe het!’ Maar ze geeft er niet aan toe en kruipend gaat ze op zoek naar de uitgang. Duizendpoten krioelen over haar rug en krassen dat ze niks waard is. Dan valt ze in een diep gat. IJskoud water breekt haar val. Het water is zo helder dat ze de bodem kan zien en alles wat daar zwemt. Zwarte schaduwen zo groot als vrachtwagens en blauwe lichtflitsen die eromheen schieten. Een immense schim komt vanuit de diepte op haar af. Ze zwemt naar het wateroppervlak maar de schim is sneller. De schaduw verzwelgt haar. Maar ze leeft nog. Ze hoort het hart van het beest kloppen. Dan verliest ze het bewustzijn. Als ze wakker wordt, ligt ze naast een slijmerig skelet. Haar handen zijn doorzichtig. Ze probeert haar gezicht aan te raken maar haar hand gaat dwars door haar gezicht heen. Achter haar hoort ze een zwaar gerommel. De grond barst open en vanuit een gapend gat stroomt inktzwarte mist. In de mist ziet ze kleine ogen, vinnen en vlijmscherpe tanden. De mist stroomt omhoog en blijft wakend boven haar hangen. Ze probeert een rustpunt te herinneren maar haar geheugen heeft haar in de steek gelaten. Ze balt haar vuisten en schreeuwt zo hard dat ze bijna moet overgeven. Maar het helpt. De mist verdwijnt. De bodem voelt als een warm deken als ze zich in het zand graaft. Haar haren veranderen in wormen die met hun zaagtanden gaten in haar schedel maken en via die gaten langzaam haar hersenen en daarna heel haar lichaam opeten. Als het lichaam is opgegeten beginnen de wormen aan elkaar. Totdat er maar één over is, die uiteindelijk rustig wegkruipt over de zeebodem.’
In de wereld tussen de droom en het ontwaken leeft Chelsea Wolfe. Haar stem brengt licht in de duisternis; ze vangt de schimmen die zich willen voeden met haar angsten en veranderd ze in kunst. Met hulp van multi-instrumentalist Ben Chisholm en drummer Dylan Fujioka is dit zevende album een sprong in de oneindige dieptes van het innerlijk van Wolfe. Gastmuzikanten Troy van Leeuwen (Queens Of The Stone Age) en zanger Aaron Turner van Old Man Gloom doen ook hun bijdrage, maar het is Wolfe’s stem die zo veelzijdig is: van hees gefluister tot etherische zang, haar stem is haar wapen. Ondersteund door zware doom metal riffs en ritualistische drums wordt het een schitterend dodelijk wapen. Op Hiss Spun maakt Chelsea Wolfe opnieuw duidelijk dat zij in alles wat ze doet een kunstenares is, die van haar angsten een prachtig mooi kunstwerk weet te maken.
Beste nummers: Vex, The Culling, Scrape
Op een schaal van 1 tot 10: 9.5