Met deze plaat, met een zeer opmerkelijke titel, keert Chelsea Wolfe terug naar de duistere industrial rock kant die we van haar kennen ten tijde van Hiss Spun. Opener Whispers In The Echo Chamber trekt ons direct de donkere en dreigende diepte in. Het daaropvolgende House Of Self-Doing voert het tempo flink op. Vooral de synthesizers en drumpartijen stuwen het nummer naar een ongekende vaart. Daarmee lijkt de duisternis er van af te spoelen maar in het outro van het nummer en de semi-ballad Everything Turns Blue keert de muziek snel terug naar weemoed en verlangen. Chelsea zweeft daar met haar stem kundig overheen. Dat weet ze op dezelfde manier nog een keer zo te herhalen op de uitstekende ballad Place In The Sun. Haar stem blijft nu ook weer een soort van lichtend baken in een uiterst donkere wereld. Het bevreemdende Tunnel Lights geeft de plaat die extra dimensie die we van Chelsea Wolfe gewend zijn. Het is pop verweven met rock, aangevuld met een inktzwart randje. Helaas vervalt de band daarna in een iets te oppervlakkige modus. De spanning die in het begin gewekt is zakt langzaam weg. Het rustige The Liminal, Salt en vooral het nergens naar toe voortkabbelende Eyes Like Nightshade zijn daar debet aan. Pas op Unseen World keert mede door de orkestrale aanpak iets van de eigenzinnigheid terug. Met Dusk keert Chelsea terug naar het slepende en donkere geluid. Het is een soort opmaat naar de repeat knop want het nummer sluit – op een vreemde manier – naadloos aan op opener Whispers In The Echo Chamber.