Chimera – Gloria Mortis

De naam Chimera is er in diverse gedaanten in de muziekscene. De naam vind je in 1968 terug wanneer Lisa Bankhoff en Francesca Garnett Nick Mason van Pink Floyd tegenkomen. Dan is er een folkgroep die af en aan subtiele folk met Keltische invloeden weet neer te zetten. En dan is er ook nog Chimeramusic die onder meer gerund wordt door Sean Lennon.
Weinig metal tot nu toe. Hier hebben we het dan over het Poolse Chimera die na zes jaar terug is met een nieuw studioalbum vol met black-/heavymetal. Gloria Mortis is het tweede album van de band uit Warschau die aangevoerd wordt door Rafal ‘Charon’ Mazur. De twaalf nieuwe composities bevatten Engelse en Poolse teksten waarvan drie declamaties in het Pools. De zang werd opgenomen maar in januari was er toch een wissel en zorgt Krzysztof Galecki (StygmatH) voor de trilling van het strottehoofd.
Na de declamatie in I volgt het naderende onweersheil met Dunkelheit. Het heeft even een aanloopje nodig, maar dan is het hek ook van de dam. De compositie in deathmetalstijl is gezegend met een sterk melodieus karakter en het is vooral de drumpartij die sterk naar voren is gezet. De gorgel van Krzysztof Galecki lijkt van minder belang. Na vier minuten is er dan ineens een rustmoment waarin de opkomende drumpartij als katalysator werkt naar een meer steviger einde.
Via het wat vlakke Necrosis Of Soul hakt Madness er weer goed in. Vooral het dubbele bassgeluid is overtuigend neergezet en biedt een mooi decor in combinatie me de riffs die Rafel en Krzysztof er ingooien. Het klinkt allemaal vet en prettig en de gitaarmelodie biedt het geheel een fris accent.
Zwaartepunt en hoogtepunt op het album is voor mij NieistniejNc. Het is log, zwaar en ferm. In de start nog enigszins luchtig, maar algauw wordt er een ferme muzikale muur opgetrokken die overtuigend de oostgrens van Polen lijkt te beveiligen in deze periode. Chimera weet hier als geen ander dat een compositie aanspreekt wanneer er wat variatie wordt meegenomen. De kleine versnelling is hier die kers op de taart. Het geeft de compositie meteen wat verdieping.
Na de tweede declamatie lijkt Immortal Self de opwarmer voor The Bable Tower waar het tempo weer wordt opgeschroefd. De tweede uitstekende compositie op het album die voorziet in leuke accenten. Ook hier speelt Chimera met ritmes en stijl. Saillant detail is de riff die de band gebruikt na ruim tweeënhalve minuut. Een riff die verdacht veel lijkt op de riff in I’ll Never Be Yours van Mister Misery.
Ondertussen helemaal warm gedraaid gaat de locomotief uit Polen met Asmodeus, Dziki S®p en Among Wolves onverschrokken door waarbij Among Wolves een aardig toegankelijk karakter kent.
Na zes jaar laat Chimera horen dat ze nog zeker wat in hun mars hebben en menig deathmetalfan kunnen laten genieten van de onverbiddelijke tonen die Gloria Mortis in zich heeft. De zang heeft een sterke functie in de composities maar het zijn vooral de gitaar- en drumpartijen die alles een pittig karakter geven.