In alles doet Chout denken aan Alice In Chains. Die laatste naam niet noemen is onmogelijk. Sterker nog Chout klinkt mogelijk nog meer naar de oude Alice In Chains dan het huidige Alice In Chains zelf. Dat komt vooral door de indrukwekkende (heerlijk ‘zeurderige’) zang van Brendan Maier, maar ook door de gekozen muziek. Brendan klinkt als een reïncarnatie van de veel te vroeg overleden Layne Staley. Het is niet voor niks dat Brendan ooit gezongen heeft in een Alice In Chains cover band. Muzikaal gezien tapt Chout ook uit hetzelfde vaatje. Gortdroge drums, zwaar aangezette logge gitaarstukken en een deprimerend, maar heerlijk heftig geluid. Het is zo goed gedaan dat de vergelijking hen vergeven wordt. Beter goed gestolen dan slechte eigen ideeën uitvoeren. Dogwater is de ultieme trip terug naar de begintijd van AIC. Denk aan het debuut Facelift. Ondanks de duidelijke link heeft Dogwater een belangrijk element die iedere criticus uiteindelijk over de streep trekt. De opbouw van de nummers klopt. De sfeer die wordt opgebouwd voelt echt. Het is geen plat kopieergedrag, maar Chout voelt als een oprechte ode aan een tijd van weleer. Grunge zoals die in de begindagen nog hele hordes mensen op de been kreeg. Het pure gevoel, de perfecte productie en het feit dat deze plaat met gemak kan wedijveren met het beste werk van het grote voorbeeld maken dat deze plaat regelmatig op repeat staat.
Chout
Chout – Dogwater
387