Churchhouse Creepers is een IJslands drietal dat zijn muziek omschrijft als stoner/partyrock. Nou zijn dat twee genres die ik wat minder met elkaar associeer, maar ze hebben een punt. De sound is fuzzy, met nadruk op grooves en lage tonen terwijl ze tegelijkertijd vaak uptempo en catchy riffs hanteren. Geen trage blues die acht minuten doordreunt, in slechts 35 minuten worden er negen songs doorheen gejast.
Ze roepen nog iets over Deep Purple en Thin Lizzy als invloeden, maar muzikaal zijn die niet meer terug te horen eerlijk gezegd. Dat geeft niets, want ze denderen buitengewoon aanstekelijk van “Party” naar “Apocalypse”. De songs zijn voorzien van effectieve riffs, die meer dan eens doen denken aan de Queens Of The Stone Age, zoals in “No Monday”. De zanglijnen in “What Mama Don’t Know” zijn juist weer mijlenver verwijderd van de stonerbrulzang.
Tel daarbij op dat er regelmatig een lekkere gitaarsolo zonder kapsones tussendoor gezwiept wordt en het is compleet. Zelfs met een titel als “Satan Awaits” klinkt het vooral aanstekelijk. Afsluitier “Apocalypse” doet zijn naam wel eer aan. Het is een bak stonerherrie die voor een fijne climax van het album zorgt. De productie is wel op het hele album typisch stoner: het is vooral gruizig, zij het dat er voldoende balans in het geluid zit om niet in een zee van bas en bassdrums te verzuipen.
Churchhouse Creepers doet niets nieuws, maar leuk is het wel. Pretstoner, het bestaat.
Churchhouse Creepers op Bandcamp