Net voor het sluiten van 2016 komt er een van de beste industrial metal platen van het jaar uit. Voor Celldweller was er Circle Of Dust staat er op de website. Liefhebbers weten dan voldoende. Klayton (Scott Albert) brengt met Circle Of Dust gedreven gitaar riffs, dwingende drumpartijen, groove georiënteerde ritmes en gevarieerde zang (van grunt tot clean). Machines Of Our Disgrace heeft invloeden uit een rijk industrial metal verleden, maar durft ook andere invloeden, zoals moderne metal, toe te laten. Het resultaat is een energieke en aanstekelijke plaat. Muziek die goed in elkaar steekt, prima uitgevoerd is en perfect geproduceerd is. Hoogtepunten noemen heeft eigenlijk geen zin, want Machines Of Our Disgrace zit vol met knallers. Om een goed beeld te krijgen van de kwaliteit op dit album zijn de volgende nummers interessant om te luisteren:
- Embracing Entropy (met Celldweller) klinkt een beetje als een makkelijk in het gehoor liggende Skinny Puppy met fijne breaks en afwisselingen.
- Het ultra heftige Humanarchy klinkt als een mix tussen het beste van Slipknot en Static-X (om wat namen te noemen).
- Het mega swingende alt_Human met dat gigantisch aanstekelijke ritme en het volle gitaargeluid. Daar houdt niemand zijn hoofd op stil.
- Outside In al is het maar om met deze ballad tegenwicht te bieden aan het muzikale geweld op de rest van dit album.
- Het aanstekelijke en dansbare Neophyte. http://circleofdust.net/