Circus Maximus – Havoc

Het Noorse Circus Maximus brengt een wat ongewone combinatie van powermetal, AOR en progressieve rock. Ooit begonnen ze als coverband, met tracks van onder andere Dream Theater en Symphony X. Inmiddels ruim een decennium verder zijn ze er in geslaagd een redelijk eigen geluid te ontwikkelen.
Blikvanger is zanger Michael Eriksen. Hij heeft een uitstekende stem met volume, maar weet er metaluithalen, bijna poppy aandoende zanglijnen en Marilyn Manson-achtige zang (in “Havoc”) uit te halen. In “Highest Bitter” lijkt zijn zang in het refrein juist weer verbazingwekkend veel op die van Spock’s Beards Ted Leonard. Hij kan dus veel, maar belangrijker: hij dóet ook veel, ook binnen een en hetzelfde nummer. Op momenten dat het instrumentaal wat overgeproduceerd lijkt houdt hij de boel interessant.
Opener “The Weight” heeft heavy riffs, maar is qua melodie en productie eigenlijk vooral AOR. Er zitten echter ook steviger tracks tussen, zoals “Highest Bitter”, het titelnummer en wat eigenlijk gewoon een pure progmetaltrack is, “Pages”. Het is grappig om te zien hoe soms AOR-melodieën worden voorzien van moddervette bas en heel strakke, soms wat klinisch gemixte riffs. Iedere keer als je denkt dat ze nu over het randje van de kitsch heen kukelen, zit er ineens weer een lekkere passage in. Maar die kitsch is soms wel heel dichtbij. Heden ten dage zou Circus Maximus met de commercieelste tracks, zoals de galmer “Flames”, best voor het Eurovisie Songfestival kunnen inschrijven. Strakke choreografie, absurde lichtshow erbij en ze vallen niet eens uit de toon.
Dat neemt niet weg dat hun roots als coverband óók regelmatig te horen zijn. Shreddersolo’s, bombast per strekkende meter, en dat alles gecombineerd met catchy melodieën. Er is bij Circus Maximus een flinke rol voor de toetsen, maar anders dan bij land- en labelgenoten Royal Hunt worden die niet als een verstikkend tapijt overal overheen gelegd. Dat zal mede te danken zijn aan het feit dat gitarist Mats Haugen de productie heeft gedaan. Zoals gezegd is het hier en dat iets te overgeproduceerd naar mijn smaak. De balans tussen de verschillende instrumenten is echter goed en dat scheelt een stuk.
Met name aan het einde zitten er een stel langere tracks, waardoor ze met negen songs tot niet minder dan 55 minuten komen. Eerlijk is eerlijk, dat is ook wel lang genoeg. Vooral omdat de tweede helft niet alleen de langste, maar ook de minste tracks bevat. “Remember” en “Chivalry” (met een nogal hoog Coldplaygehalte) vind ik bijvoorbeeld niet zo heel bijzonder. Puntje voor het volgende album.
En toch: net als de vorige keer dat ik een album van ze besprak raakte ik onder de indruk, al was dat pas nadat ik het album een paar keer aandachtig had beluisterd. Een ezel stoot zich geen twee keer aan dezelfde steen. Ik wel.
Voor de liefhebbers is er ook een deluxe editie van Havoc, met een live-cd erbij.
[youtube id=”EQmkFW0kJas&list=PL1k4D8QfUBtVA56XczEYX-S3ImDJiV2qw”]
Circus Maximus website