Duister en stemmig melodieus; een mix van americana, post-rock en post-metal zeggen ze zelf. Het duo Emil Gustavsson en Otto Nilsson hebben hier in vijf nummers een heel donkere blik in muziek weten te vatten. Met uiteenlopende invloeden van bands als Queens Of The Stone Age tot Wovenhand is er een breed scala aan mogelijkheden, waar dit duo toch echt iets moois van gemaakt heeft.
Direct vanaf het instrumentale eerste nummer is de toon toch al gezet; de titels voorspellen al geen plezierige boodschap maar zelfs zonder tekst wordt de donkere en trieste sfeer heel bedeesd, maar wonderlijk mooi geïntroduceerd. Bij Down dendert er een korte pijnigende fuzz riff door de speakers, gevolgd door een intrigerende vertellende zang over een ingehouden, melancholieke basis. Het fuzzy thema, wat me aan Therapy? kan doen denken, keert een paar keer terug om de ernst van de situatie te accentueren; heel mooi gearrangeerd. Grinding Bones heeft in beginsel een regelrechte stoner groove. Voor het couplet wordt weer gas teruggenomen naar meer (heel donkere) americana sferen, waarna die heftige groove bij terugkomst echt helemaal binnenkomt. Heel kil komt daarna Drowning ten tonele; de stem en de gitaar zetten hier echt een beknellende, ijskoude sfeer neer. Heel indrukwekkend en toch ook bijzonder mooi! Soms druppelt hier zo’n Sisters Of Mercy shoe-gaze sfeertje doorheen. Ook de afsluiter End Of The World is helemaal geslaagd. Net als bij meer nummers moet ik trouwens ook weer denken aan Nick Cave en Johnny Cash qua sfeer, maar bij dit nummer komt ook de naam David Bowie bij me op. Toch niet de minste associaties lijkt me. Helemaal fout en totaal niet passend in dit plaatje; zelfs flarden Udo Jurgens’ Griegischer Wein (hoe kom ik daar nou weer bij?) komen qua melodie heel eventjes in mij hoofd voorbij. Ik heb toch echt niets te klagen over mijn jeugd, maar dit kwam vroeger bij mijn ouders thuis wel eens langs en is dus blijkbaar blijven hangen.
Nog even terug naar The Spiral; met de ogen dicht is dit bijna een soundtrack voor filmbeelden van een eens zo wonderschone natuur, of eigenlijk hele wereld, in zijn onomkeerbare route naar verval. Echt blij kan ik niet worden van deze muziek, maar genieten kan ik hier zeker van. Emil en Otto hebben hier een huzarenstukje afgeleverd! De EP is inmiddels besteld (op vinyl natuurlijk) en ik hoop dat deze mannen echt van plan zijn door te gaan met deze mooie muziek, want dit smaakt naar heel veel meer!