City Weezle – N° 2

City Weezle is zowel in bezetting als in muzikale stijl zeer gevarieerd. Opgericht in Parijs door de Ierse gitarist en zanger Simon Fleury a.k.a. The Vocal Viking, met twee Japanners, drummer Ai “Drum Ninja” Uchida en bassist Kengo “The Bass Samurai” Mochizuki en op dit (tweede) album aangevuld met de Duitse toetsenist Axel “Wunderkind” Steinbiss en de Franse gitarist Pierre Schmidt – die met deze internationale naam al geen bijnaam meer nodig had.
Het tweede album had nogal wat voeten in aarde, want na het debuut in 2010 en een tournee vertrok Uchida naar zijn vaderland en hield het even op met die bezetting. Fleury maakte (onder de naam City Weezle, maar met anderen) de EP Lysergik Tea Party, waarna in 2016 de band weer bijeen kwam en de opnamen voor dit album begonnen. Inderdaad, er is vier jaar aan gewerkt, met naast de vier genoemde heren tal van anderen, op bijvoorbeeld saxofoon en klavecimbel.
De eerste vier tracks duiden ze zelf aan als de Europese tracks en de laatste vier als de Amerikaanse en ik kan me daar wel in vinden. Bij de eerste tracks zijn wat vaker de genoemde shantys en circusdeuntjes te horen, maar ook Frans klinkende passages of walsende ritmes. Kort gezegd, de tracks zoals je ze vaker bij Europese bands als Major Parkinson en Mörglbl zult horen. In de eerste twee tracks, Captain Introspective en The Underground In Europe, krijg je al een fijne samenvatting van de stijlen. Fleury’s stem vliegt alle kanten op, van lieflijk naar cabaretesk en metal-uit-de-tenen, de muziek gaat van shantys of circusdeuntjes á la Major Parkinson naar hakkende gitaarriffs en kerkorgel. U zegt, dat klinkt bijna als Igorrr? Nou, die heeft de boel gemixt, zoals hij dat ook al bij het debuut uit 2010 deed. Great minds think alike, zullen we maar zeggen. Naar eigen zeggen is dit album wat minder Primus en Mr. Bungle da het debuut. Mwah, vooral Mike Patton blijf je wel terughoren. Niks mis mee trouwens. Fleury slaagt er net als Patton wonderwel in de vocale acrobatiek te beteugelen om er méér dan gekte van te maken.
De “Amerikaanse” tracks zijn rockender, funkender, Zappy’er. She’s A Stomper is een voluit up-tempo rockende track, die eerder richting pakweg Suicidal Tendencies gaat. Even Weezle Gets The Blues is aanvankelijk een loom funkende bluestrack met een croonende Fleury, en slaat dan om in iets met koortjes en muzikale passages die bijna aan Zappa doen denken. De langste track is afsluiter Cluedo, tien minuten lang en in mijn oren vooral een samensmelting van de “Europese” en “Amerikaanse” stijlen. Alsof Zappa, Mr. Bungle en Mörglbl de handen ineen hebben geslagen.
Gekte? Nou en of! Swingende, ongelofelijk vrolijkmakende gekte. Alle kanten op vliegende en toch samenhangende gekte. We mogen ons gelukkig prijzen dat er mensen zijn die niet alleen dit soort muzikale ideeën hebben, maar ze ook nog uitbrengen.

City Weezle Bandcamppagina