Je kent het wel. Dat album dat steeds weer in je playlist verschijnt. Een plaat die herinneringen oproept. Een klassieker die bekend of onbekend is voor het grote publiek. Rockportaal plaatst regelmatig een recensie van een classic album. Dit keer het live album Highway Song Live van niemand minder dan Southern blues hardrockband Blackfoot.
Eerlijk is eerlijk. Normaal zal ik niet snel kiezen voor een live album als classic album. In het geval van Blackfoot kan het niet anders. De band waarin inderdaad voor het grootste deel Native American zitten laat mij geen andere keuze. Probleem is namelijk dat ik anders moet kiezen tussen studioplaten Strikes (1979), Tomcattin’ (1980), Marauder (1981) of het enige album dat na Highway Song Live uitkwam die nog meer dan de moeite waard is, Siogo (1983). Alle vier uitstekende platen die 
eigenlijk allemaal de titel klassieker verdienen. Om het mezelf dan toch makkelijk(er) te maken kies ik voor Highway Song Live. Het is namelijk een soort van ‘best of Blackfoot’. Er zijn echter meer redenen waarom deze plaat uiteindelijk tot klassieker gekozen is.
Highway Song Live is namelijk een van de beste live platen die er bestaat. De energie en het enthousiasme spat namelijk uit de boxen. De productie is geweldig. Er zal ongetwijfeld aan de knoppen gedraaid zijn, maar het live gevoel is absoluut bewaard gebleven. Het joelende en juichende publiek zit perfect in de mix. De band is duidelijk in topvorm. Dat is te horen aan de uitvoeringen van de nummers. Die zijn vaak net wat sneller en furieuzer dan de studioversies. We knallen direct uit de startblokken met Gimme, Gimme, Gimme. Atypisch gevolgd door de heavy semi-ballad Every Man Should Know (Queenie). De blues hardrock knalt heerlijk uit de geluidsboxen. Het gitaarwerk van Charlie Hargrett (het enige witte bandlid) en Rickey Medlocke (nu nog steeds leadgitarist bij Lynyrd Skynyrd) is subliem. De zang van 
Rickey Medlocke is op zijn hoogtepunt. Het drumwerk van Jackson Spires is effectief, maar ook indrukwekkend. De stuwende bas van Gregg T. Walker zorgt ervoor dat het ritme gevolgd wordt. Het is duidelijk dat de band in de set kiest voor uptempo en meezing refreinen. Nummers als Good Morning, Dry County en Train, Train. De blues component wordt verzorgd door nummers als Fly Away, Road Fever en Trouble in Mind. Natuurlijk mag het fantastisch opgebouwde titelnummer Highway Song niet ontbreken. In alles is het duidelijk dat het publiek en de band het naar hun zin hebben. Luister bijvoorbeeld maar eens naar de aankondigingen van Rickey. Mooiste is nog wel het einde met Howay the Lads. Die combinatie van band en publiek zegt eigenlijk alles over de sfeer op deze uitstekende plaat.
Wat een geweldig optreden moet dit geweest zijn als je erbij was. Helaas was mij dit niet gegeven. Ik heb de band in 2011 in een gewijzigde bezetting mogen zien. Het was leuk, maar nooit zo magisch als deze plaat en deze ultieme bezetting.
Enig minpuntje aan deze live plaat is het gemis van het fantastische Diary Of A Workingman. Het is echter te snappen wanneer je de setlist ziet en weet dat Blackfoot gewoon veel te veel goede nummers heeft om uit te kiezen. Mijn tip is daarom. Koop (of luister) alle genoemde albums van een band die haar hoogtepunt had eind jaren zeventig/ begin jaren tachtig. Dit is rock ’n roll zoals rock ’n roll hoort te klinken.