Je kent het wel. Dat album dat steeds weer in je playlist verschijnt. Een plaat die herinneringen oproept. Een klassieker die bekend of onbekend is voor het grote publiek. Rockportaal plaatst regelmatig een recensie van een classic album. Dit keer het album waarin de Deftones laat horen volwassen te zijn.
De Deftones bewijzen met deze plaat dat ze zonder concessies te doen aan hun eigen geluid enorm kunnen groeien. De Amerikaanse band kent eigenlijk geen zwakke platen, maar op White Pony komt hun werkelijke potentie tot volle wasdom. Hard en schreeuwerig als het moet, zoals bijvoorbeeld op Elite en Street Carp. Zweverig en melodieus als het kan, zoals bijvoorbeeld op het meeslepende Digital Bath en Rx Queen (met Scott Weiland van Stone Temple Pilots als achtergrondzanger). Het etiket moderne metal is absoluut niet meer voldoende. Termen die opkomen bij dit album zijn alternatief, ongrijpbaar, technisch hoogstaand en een band die in alles haar complete vermogen tot volle wasdom laat komen. Tegendraadse drumpartijen, het samenspel tussen hard en zacht, het heerlijke gitaargeluid en de uitgekiende opbouw van nummers, maar ook van het hele album. Het grote bereik van zanger Chino Moreno wordt ten volle benut. Het houdt de luisteraar op het puntje van de stoel. Zelfs als de band met Teenager een wel heel eigenzinnige ballad presenteert waarin de draaitafels van Frank Delgado een hoofdrol spelen. Datzelfde presteert de band op een andere manier in het hardere Korea waarin de decks het meest herkenbare geluid produceren. White Pony verslapt nergens. Het album blijft van begin tot eind sterk en uitdagend. Met de geweldige samenwerking tussen Chino en Maynard James Keenan (Tool, A Perfect Circle, Puscifer) op Passenger lijkt het beste nummer op de plaat gegarandeerd. Muzikaal gezien is het de perfecte mix tussen Tool en de Deftones zelf. Dat gevoel dat het niet meer beter kan dan het voorgaande dat al geboden is wordt echter gelogenstraft door het ultieme Deftones statement Change (In The House Of Flies). Eigenlijk brengt dit nummer alles wat eerder gebracht is op White Pony in vijf minuten bij elkaar. Het afsluitende Pink Maggit start (en eindigt) bevreemdend om daarna langzaam uit te groeien naar een mix tussen metal en pop. Een bezwerend en beklemmend einde die, ook met dank aan de klasse van de hele plaat, de repeat knop rechtvaardigt.
Deftones