De Canadese gitarist Frank Marino is typisch zo’n gitarist die hoog scoort in lijstje van onderschatte gitaristen. Onbekend bij het grote publiek, maar zeer bewonderd door collega’s als Paul Gilbert, Joe Bonamassa en Zakk Wylde. In 1972 debuteerde hij met zijn band Mahogany Rush, wat later Frank Marino & Mahogany Rush werd en uiteindelijk alleen Frank Marino. In al die incarnaties draaide het echter om het vlammende gitaarspel van Frank Marino. Zijn commercieel en artistiek succesvolste periode was van 1978 tot 1982. Hij bracht maar liefst vijf albums uit: het bluesrocklivealbum Live, het licht psychedelische half live-/half studio-album Tales Of The Unexpected, de hardrockplaten What’s Next en The Power Of Rock And Roll en tot slot Juggernaut, waarop hij de hardrock combineerde met progressievere invloeden. In een paar jaar liet hij heel veel verschillende kanten horen en eigenlijk zijn Live, What’s Next, The Power Of Rock And Roll en Juggernaut allemaal ijzersterke albums die elkaar weinig ontlopen, maar ik heb hier gekozen voor The Power Of Rock And Roll.
De opener, het titelnummer, begint al met een gitaarsolo en dat gitaargeweld houdt eigenlijk niet meer op. Marino is geen typische riffbouwende gitarist, hij is een gitarist die overal waar mogelijk een gitaarsolo of een snel loopje inpropt – zelfs vaak nog tussen twee zinnen in een couplet. Steve Vai in het kwadraat, zeg maar. Bij sommige van dergelijke gitaristen leidt dat tot composities waarin de song wel heel duidelijk het vehikel voor een solo is, maar niet bij Marino. Al die hele en halve solo’s dragen iedere keer weer bij aan de structuur van de song.
Play My Music is daar een mooi voorbeeld van. Dat is een van de rustigste tracks op het album en dat wil wat zeggen. Het is namelijk een heavy blues met een zwaar overstuurde riff en zoals gezegd de gillende gitaar van Marino door de hele track heen. The Power Of Rock And Roll is het meest heavy album van Marino en de verschillen zitten hooguit in het tempo. Ook als zanger houdt Marino zich niet in. Een Ronnie James Dio is hij niet, maar hij heeft genoeg soepelheid en bereik om zijn gitaarspel bij te houden. Op dit album gooit hij er nog wat vaker een schreeuw tussendoor dan anders. Bovendien wist hij teksten te schrijven die ritmischer waren dan bij de doorsnee rocktrack. Go Strange is daarvan een mooi voorbeeld.
Klapper van het album is de afsluiter Ain’t Dead Yet: zeven minuten gitaargeweld, met een tekst die autoriteit bekritiseert, maar toch vooral aan platenbazen gericht lijkt, met halverwege ineens een rustig, bijna jazzy intermezzo met gitaartapping om vervolgens weer in razende vaart te eindigen. Het slot van dit nummer is een typisch Marino-einde: met een denderende muzikale knal.
Marino weigerde concessies te doen en had daardoor regelmatig aanvaringen met zijn platenmaatschappij. Het hielp ook niet dat CBS/Sony geintjes uithaalde als het weglaten van de naam Mahogany Rush op dit album, terwijl op nog steeds zowel drummer Jim Ayoub (zij het voor de laatste keer) en bassist Paul Harwood aanwezig waren. Uiteindelijk heeft die compromisloze houding hem min of meer zijn carrière gekost. Lange tijd was hij ook niet meer actief, tot hij ontdekte dat er een website over hem was waarop fans nog altijd razend enthousiast waren over zijn muziek. Het leverde één studio-album op, Eye Of The Storm in 2000, een livealbum Real Live! in 2004 en daarna moesten we tot vorig jaar wachten voor de live-dvd-box Live At The Agora Theatre.
Vier van de vijf bovengenoemde albums hebben fraaie rereleases gekregen bij Rock Candy Records.
Frank Marino & Mahogany Rush
(CBS/Sony)
Frank Marino website