Je kent het wel. Dat album dat steeds weer in je playlist verschijnt. Een plaat die herinneringen oproept. Een klassieker die bekend of onbekend is voor het grote publiek. Rockportaal plaatst regelmatig een recensie van een classic album. Deze keer de openbaring van Heart.
De term powervrouw(en) is nog nooit zo toepasselijk geweest. Wat mij betreft vooral van toepassing op de magistrale stembanden van Ann Wilson. Heart is met dank aan de gecontroleerde power en haar ongekende bereik tot grote hoogten gestegen. Vanaf het eerste begin dus, want dit debuut klinkt direct fantastisch. De mix van rock, folk en blues werkt aanstekelijk. Een meezingbare klassieker als Crazy On You zet direct de toon. Beginnen met akoestisch gitaar om daarna vol en fel te vervolgen met elektrische gitaar. Opener Magic Man laat dat typische jaren zeventig geluid horen die Dreamboat Annie zo kenmerkt. Het klinkt zweverig en hypnotiserend tegelijk. De eerlijke productie zorgt ervoor dat de elektrische gitaar, drums, keyboard en baspartijen perfect te horen zijn. De eerste tekenen van samenzang tussen zussen Ann en Nancy krijgt ook vorm. Daarnaast is er op dit debuut een centrale plaats ingeruimd voor het nummer Dreamboat Annie. In drie delen komt dit rustige nummer terug. Waar het herhalen van nummers op een plaat normaal gesproken irritatie opwekt zorgt het op deze plaat voor een aangenaam thema. Het met strijkers aangevulde Soul Of The Sea kent een opvallende maar bij Heart passende transitie in het nummer. Het tekent de dynamiek en veelzijdigheid van de band. Ook in rustigere nummers als White Lightning And Whine, (Love Me Like Music) I’ll Be Your Song en het springerige Sing Child valt voldoende te ontdekken. Bij dat laatste nummer doet de dwarsfluit haar intrede. Dit instrument speelt ook een belangrijke rol bij het daaropvolgende mooie How Deep It Goes.
De andere powervrouw in Heart is natuurlijk Nancy Wilson. De twee zussen zijn de spil van Heart. Componisten die weten wat er gevraagd wordt. Dat is te horen op deze plaat. Mede door hun inventiviteit weet de band in de jaren tachtig een complete transformatie vorm te geven. De meer bombastische (stadion)rock en de typische jaren tachtig productie leveren prima platen op als Heart, Bad Animals en Brigade (hoewel deze in 1990 uitgebracht is). De reeks singles, zoals These Dreams, Alone en All I Wanna Do Is Making Love To You zegt eigenlijk genoeg over die periode. Toch staat hun debuut voor mij bovenaan. Dat komt door de eerlijke productie, het ongecompliceerde spel en het ongebreidelde enthousiasme. In de jaren tachtig ging het toch meer om plat geproduceerde muziek. Ook mooi, maar niet meer zo kenmerkend als hun muziek in de begindagen.