Wrath is misschien niet het meest voor de hand liggende album, wanneer er naar een album van Lamb Of God gevraagd wordt. Het album is tevens niet bepaald aanwezig op de gemiddelde setlist. Slechts Set To Fail wil het nog weleens halen, maar meestal blijft het daar ook bij.
En dat is zonde, want Wrath is 45 minuten knallen. Je wordt omvergeblazen door immense riffs, beukende breakdowns en een ontketende Randy Blythe. Het serene intro The Passing vloeit over in bulldozer In Your Words. Gevolgd wordt er met het eerder genoemde Set To Fail. De kracht van drummer Chris Adler (vorig jaar helaas vertrokken uit de band) is goed te horen. De snelheid en strakheid waarmee deze man speelt, blijft toch een genot om naar te luisteren. Lamb Of God houdt het gaspedaal flink in, onder andere Contractor en Fake Messiah volgen, totdat Grace wordt bereikt. Grace is een van de allereerste nummers die ik van Lamb Of God hoorde en ik was meteen om. De energie wat dit nummer bij mij opwekt, is praktisch genoeg om een elektrische auto mee op te laden. Het blijft voor mij dan ook een raadsel waarom Grace nog nooit, althans de keren dat ik Lamb Of God live heb gezien, heeft geprijkt op de setlist. Broken Hands bevat een van de lekkerste breakdowns en tijdens Dead Seeds vuren Mark Morton en Willie Adler weer zo’n ontzettend moddervette riff op je af. Op adem komen zit er niet in en rap volgen Everything to Nothing en Choke Sermon. Het venijn zit hem zoals gewoonlijk in de staart, want tijdens het 7 minuten durende Reclamation laat Lamb Of Go je even tot rust komen, alvorens de genadeslag wordt gegeven op om en nabij de helft van het nummer. Alles wordt nog eenmaal professioneel en vakkundig gesloopt. Het volume staat vol aan, het huis trilt en ik ben weer een blij man.