Je kent het wel. Dat album dat steeds weer in je playlist verschijnt. Een plaat die herinneringen oproept. Een klassieker die bekend of onbekend is voor het grote publiek. Rockportaal gaat de komende periode regelmatig een recensie van een classic album plaatsen. Deze keer het conceptalbum van Queensrÿche die door de inhoud nu nog steeds actueel is.
Het thema is niet mals. De muziek is van ongekend niveau. De plaat gevuld met intro’s en tien nummers loopt als een trein van begin tot eind. Operation: Mindcrime laat een band horen op de toppen van hun kunnen. Queensrÿche levert metal met progressieve invalshoek. Of het nu gaat om rustige of hardrock nummers de afwisseling past perfect in het gekozen thema. Grof geschetst gaat het om dezelfde demonen die tegenwoordig nog steeds de kop opsteken. Wantrouwen, corruptie, verslaving, onmacht, in opstand komen tegen de macht en het gevoel hebben dat de media ingepalmd is door de machthebbers. Daartegenover staat een ogenschijnlijk sterk iemand op die, eigenlijk op dezelfde manier als de oorspronkelijke machthebbers, mensen inspireert tot opstand. Dat resulteert in geweld en, uiteindelijk, wanhoop. Daardoorheen vervlochten zit een verhaal van liefde die geen happy end kent. Op haar hoogtepunt tijdens Suite Sister Mary (met een duet tussen Pamela Moore en Geoff Tate aangevuld met koor) en de uitkomst het best in beeld gebracht door het neerslachtige I Don’t Believe In Love. Een belangrijk onderdeel van Queensrÿche is niet alleen de zang of het gitaarwerk, maar juist die balans tussen bas en het ongekende spel van drummer Scott Rockenfield. Dynamisch als het moet en ingetogen als het nodig is. De hele plaat ademt klasse uit. Zeker als je jezelf beseft dat een conceptalbum in die tijd nog niet gebruikelijk was. Het is niet voor niets dat deze plaat nog steeds erg hoog op mijn persoonlijke favorieten lijst staat.
De aanloop naar Operation: Mindcrime was al imposant. Toen ik voor de eerste keer The Lady Wore Black (1984) hoorde was ik verkocht. De EP was daarom al snel in mijn bezit. Het officiële debuut The Warning (1984) liet de klasse van de progressieve metalband horen. Helaas verzoop de plaat in de slechte productie. Het kille Rage For Order (1986) is al een van de betere platen van Queensrÿche. Het liet onder andere een aanklacht tegen de robotisering en digitalisering horen. Bovendien was het een eerste teken van de eigenzinnigheid van deze band, want terwijl de metal zwoer bij heftige elektrische gitaren en brute kracht klinkt Rage For Order juist introvert. Met regelmatig erg mooie (samen)zang. Ander absoluut hoogtepunt is het album dat na Operation: Mindcrime volgde; Empire (1990). Het commerciële succes kreeg vorm met het ultra-mooie Silent Lucidity. Wat een geweldig nummer. Ik vraag me altijd af hoe de band zich voelde toen ze dit nummer schreef en de uiteindelijke versie zelf hoorde. Zouden ze hebben gevoeld dat dit zo’n succes zou hebben? De rest van de plaat ademt de klasse die Operation: Mindrcime ook heeft. Wel iets minder metal, net zo melodieus. Het bleek daarna helaas niet mogelijk om dat zeer hoge niveau vast te houden. Zo 
heeft Promised Land (1994) nog wel goede nummers, maar staan er ook wat missers op. Daarna raakt de band de focus wat mij betreft verder kwijt. Zeker toen men teveel wilde klinken als een band uit Seattle in de grunge tijd. Bedacht door de platenmaatschappij? Zeker is dat de onderlinge relaties om verschillende redenen toen al niet meer waren zoals in het begin. Het zorgde voor een afscheid van Chris DeGarmo (een van de dragende krachten van de band) en later een uiterst pijnlijke split tussen Geoff Tate en de rest van de band.
Queensryche