Je kent het wel. Dat album dat steeds weer in je playlist verschijnt. Een plaat die herinneringen oproept. Een klassieker die bekend of onbekend is voor het grote publiek. Rockportaal gaat de komende periode regelmatig een recensie van een classic album plaatsen. Deze keer het conceptalbum van Queensrÿche die door de inhoud nu nog steeds actueel is.
Het thema is niet mals. De muziek is van ongekend niveau. De plaat gevuld met intro’s en tien nummers loopt als een trein van begin tot eind. Operation: Mindcrime laat een band horen op de toppen van hun kunnen. Queensrÿche levert metal met progressieve invalshoek. Of het nu gaat om rustige of hardrock nummers de afwisseling past perfect in het gekozen thema. Grof geschetst gaat het om dezelfde demonen die tegenwoordig nog steeds de kop opsteken. Wantrouwen, corruptie, verslaving, onmacht, in opstand komen tegen de macht en het gevoel hebben dat de media ingepalmd is door de machthebbers. Daartegenover staat een ogenschijnlijk sterk iemand op die, eigenlijk op dezelfde manier als de oorspronkelijke machthebbers, mensen inspireert tot opstand. Dat resulteert in geweld en, uiteindelijk, wanhoop. Daardoorheen vervlochten zit een verhaal van liefde die geen happy end kent. Op haar hoogtepunt tijdens Suite Sister Mary (met een duet tussen Pamela Moore en Geoff Tate aangevuld met koor) en de uitkomst het best in beeld gebracht door het neerslachtige I Don’t Believe In Love. Een belangrijk onderdeel van Queensrÿche is niet alleen de zang of het gitaarwerk, maar juist die balans tussen bas en het ongekende spel van drummer Scott Rockenfield. Dynamisch als het moet en ingetogen als het nodig is. De hele plaat ademt klasse uit. Zeker als je jezelf beseft dat een conceptalbum in die tijd nog niet gebruikelijk was. Het is niet voor niets dat deze plaat nog steeds erg hoog op mijn persoonlijke favorieten lijst staat.
Queensryche