Classic Album: Rush – Moving Pictures (1981)

Je kent het wel. Dat album dat steeds weer in je playlist verschijnt. Een plaat die herinneringen oproept. Een klassieker die bekend of onbekend is voor het grote publiek. Rockportaal plaatst regelmatig een recensie van een classic album. Deze keer de absolute prog kraker van het drietal van Rush.
 
Zonder deze plaat in je kast kan je niet zeggen dat je van progressieve rock houdt. Ja, dat durf ik zo te stellen 😉 Absolute must voor liefhebbers van soms spacy, maar vooral ijzersterke progressieve rock. De mix van traditionele rockinstrumenten (bas, drums en elektrisch gitaar) wordt smaakvol aangevuld met keyboard. Dat samen met een complex maar toch erg toegankelijk samenspel maakt dat Moving Pictures bij een van de top (prog)rock albums hoort. De kunst van Rush is dat men ondanks de hoge moeilijkheidsgraad van (samen)spelen nooit het liedje uit het oog verliest. Opener Tom Sawyer is daar direct een uitstekend bewijs van. De tempowisselingen zijn indrukwekkend. Feit blijft dat het nummer erg aanstekelijk is. Dat geldt eigenlijk voor alle zeven nummers op deze indrukwekkende plaat. Het bas en (hoge stem) zangwerk van Geddy Lee is, net als zijn werk op de keyboard, ongekend. Die man vertelt een verhaal met zijn stem, maar zeker ook met zijn bas. Het veelzijdige gitaarwerk van Alex Lifeson zorgt ervoor dat de band veel verschillende kanten op kan. De helaas in 2020 overleden drummer Neil Peart zorgt ervoor dat al die complexe stukken een intensieve en net zo complexe ondersteuning krijgt. Dat ongekende samenspel van Rush komt misschien nog wel het beste naar voren in het instrumentale YYZ. Dat een band ook met complexiteit weet te swingen is te horen op Limelight. Witch Hunt kent een voor de band wat donkerder karakter. Het zorgt voor nog meer afwisseling op de plaat. Eigenlijk valt er over elk nummer wel wat te zeggen. Het is gewoon een gegeven dat er geen enkel slecht nummer opstaat. Zelfs een lang nummer als The Camera Eye verveelt geen moment. Sterker nog, het valt op het einde van het nummer pas op hoe snel de tijd gegaan lijkt te zijn. Kortom, een must voor elke muziekliefhebber. Dit is kunst met de grote K.
 
Voor degenen die Rush niet kennen is er nog veel te ontdekken. De band die al in 1968 begon en vooral na de samenstelling van de laatste line-up in 1974 bekend werd heeft de nodige parels op haar naam staan. Aangezien de magische drie-eenheid door ziekte en tegenspoed gekweld werd besloot de band te stoppen. Eigenlijk eind 2016, maar het werd definitief bekend in 2018 in een interview met Lifeson. De dood van Neil Peart twee jaar later bevestigde dat het afscheid van Rush definitief was. Lee en Lifeson weten elkaar nog steeds te vinden, maar dat zal volgens hen nooit meer resulteren in een Rush plaat.
Rush