Saxon is een van de vaandeldragers van de New Wave of British Heavy Metal (NWOBHM) uit begin jaren tachtig van de vorige eeuw. Het Britse Saxon grijpt je vanaf het begin van dit album bij de keel met typische heavy metal hymnes. Dat begint met felle nummers als Heavy Metal Thunder en To Hell and Back Again. De niet al te beste productie, zelfs in die tijd, helpt de band juist om ruig en rauw te klinken. Die hardheid volgt nog in typische metalstampers als Taking Your Chances, 20.000 Ft en Sixth Form Girls. De zang van metal sirene Biff Byford past prima bij die stijl. Wanneer de band een stapje terug doet in tempo klinkt het episch met een vleugje bombast. Dan begint de sterke ritmesectie de overhand te nemen. Zo leeft Strong Arm of the Law van dat fijne basloopje. Het ietwat hoge elektrische gitaargeluid zingt daar netjes omheen. Het traag opgebouwde en bluesy Hungry Years breekt het tempo, maar blijft in alles Saxon. Dat wordt ook bewezen op de mooie ballad Dallas 1PM. Het nummer over de moord op Kennedy laat horen dat de band over meer beschikt dan alleen kracht en voor die tijd knetterharde rock. Het hoge meezing gehalte van de nummers doet de rest.
Saxon heeft wat mij betreft hun piek in het begin van de jaren tachtig. Laat ik dan ook het debuut Saxon noemen, want hoewel die uitgebracht is in 1979 heeft die hetzelfde gevoel. 1980 was met het hier beschreven Strong Arm of the Law en het daarvoor in hetzelfde jaar uitgebrachte album Wheels of Steel het meest productieve jaar. Denim and Leather volgde een jaar later. Bij Power & the Glory bleek de band nog net wat harder uit de hoek te kunnen komen. Dat kwam vooral door een sterk verbeterde productie. Bij Crusaders raakt de band mij een beetje kwijt. Niet echt hun sterkste album. Bij mij kreeg de herhaling vermoeidheid een grote rol. De band knalt nog steeds door met hun heavy metal. Na een kleine dip in populariteit is de band live weer helemaal terug. Zeker als je ziet in welke popzalen de band tegenwoordig weer optreedt.