Classic Album: Soundgarden – Badmotorfinger (1991)

Je kent het wel. Dat album dat steeds weer in je playlist verschijnt. Een plaat die herinneringen oproept. Een klassieker die bekend of onbekend is voor het grote publiek. Rockportaal gaat de komende periode regelmatig een recensie van een classic album plaatsen. Deze keer het machtige geluid van Soundgarden.
Wat een drive, wat een lekker smerig gitaargeluid en wat een heerlijke vuige basloopjes. Hebben we het nog niet gehad over die schreeuwende, krijsende stem van Chris Cornell. Vanaf het furieuze Rusty Cage laat Soundgarden je niet meer los. Het is geen typische rechttoe rechtaan muziek, want de tempowisselingen en de zwaar aangezette gitaarstukken vliegen je om de oren. De gitaren staan laag gestemd voor het logge Outshined. Slaves & Bulldozers is misschien nog wel de overtreffende trap in logheid en traagheid. Het imposant heftige Jesus Christ Pose rammelt door alle (gitaar)geluiden, maar heeft zoveel overtuigingskracht en (drum)ritme dat stilstaan geen optie meer is. Na het punkachtige, maar met technisch interessante breaks vol zittende, Face Polution gaat het gaspedaal naar beneden met Somewhere. Dit nummer is eigenlijk een eerste verwijzing naar wat de band later commercieel groot zou maken. Daarna volgt het rustige, met dierengeluiden beginnende, Searching With My Good Eye Closed. Het logge Room A Thousand Years Wide met die zingende gitaar en die irritante, maar prima in het nummer passende, saxofoon. Eigenzinnigheid valt Soundgarden niet te ontzeggen. De mooie semi-ballad Mind Riot, het heftige Drawing Flies (weer met saxofoon), het rustige Holy Water en afsluiter New Damage ronden het geheel af. Waar Superunknown hun meest commerciële plaat is kun je Badmotorfinger hun meest complete album noemen. Wat mij betreft dus ook hun beste album.
Lees verder onder de video over mijn live ervaring met Soundgarden tijdens de Badmotorfinger toer.

Dit album heeft ook een meerwaarde gekregen door de drie shows van Soundgarden die ik deze tour gezien heb (alle drie in 1992). Middenin de tijd dat grunge voor het grote publiek aan het doorbreken was. In Tivoli was het nog niet bij iedereen bekend dat Soundgarden harder en smeriger was dan andere grunge bands. Voordat de band begon was ik nog bij de bar waar twee bezoekers in gesprek waren over het te verwachten concert. ‘Het schijnt op Pearl Jam te lijken’ zei de een tegen de ander. Hun geschrokken gezicht sprak boekdelen toen de eerste zware, heftige tonen van Soundgarden op hen afgevuurd werden. Ik zal die gezichten nooit meer vergeten. Mond half open en grote ogen. Daarnaast vergeet ik nooit meer de intensiteit van dit concert. Chris sprong natuurlijk (zoals gebruikelijk in die tijd) van het balkon, deed aan stagediven en het publiek, waaronder ikzelf, ging tekeer alsof hun leven ervan af hing. Ben misschien nog nooit zo moe geweest als na dit concert. Onvergetelijk!!!
Daarna mocht ik de heren op Pinkpop zien. Je weet wel die fijne versie met Pearl Jam en The Cult. Bij Pinkpop was ook het interview met Jan Douwe Kroeske onvergetelijk. Jan Douwe vond het duidelijk niet zijn ding. Chris Cornell had dit door en speelde daar pijnlijk op in (zie video hieronder). Daarna mocht ik de heren nog een keer aanschouwen als voorprogramma van Faith No More en Guns n’ Roses in de Kuip. De beste band was de opener. Dat was duidelijk.
Soundgarden