Classic Album: Tyketto – Don't Come Easy (1991)

Je kent het wel. Dat album dat steeds weer in je playlist verschijnt. Een plaat die herinneringen oproept. Een klassieker die bekend of onbekend is voor het grote publiek. Rockportaal plaatst regelmatig een recensie van een classic album. Dit keer het gouden debuut van een van de beste AOR/hardrock bands uit begin jaren negentig.
 
Je plaat zo vlammend en overtuigend starten met Forever Young en Wings is weinig bands gegeven. Don’t Come Easy staat bol met aanstekelijke en uiterst melodieuze hardrock. De eerste twee genoemde nummers zijn daar een perfect voorbeeld van. Meezingbare refreinen, heerlijk gitaarwerk en een uitstekende basis door goed bas en drumwerk. Centrale man in dit geheel is zanger Danny Vaughn. Een van de beste zangers in het genre en dat laat hij in alle toonaarden horen op dit debuut. Wat een power, maar ook wat een diversiteit. De productie is gelukkig dik in orde. Het zorgt ervoor dat het enthousiasme van de band alle ruimte krijgt, maar ook dat alle breaks, zangkoortjes en de lagen in de muziek goed te horen zijn. Natuurlijk kent ook Tyketto haar klassiekers. Standing Alone is een ballad met een uiterst hoog meezing gehalte. Het zorgt door de uithalen van Vaughn soms voor kippenvel. In Let Your Body Down heeft de gitarist duidelijk goed geluisterd naar Van Halen. In het akoestische intro van Walk On Fire voelt het heel even dat je naar Bon Jovi of Heart zit te luisteren. Het nummer gaat daarna echter al snel verder in de typische Tyketto AOR/ hardrock. Uiterst makkelijk, maar ook heerlijk in het gehoor liggende muziek. Het meezingen staat centraal in de mooi opgebouwde semi-ballad Burning Down Inside. Enige dissonant is eigenlijk Strip Me Down. De mondharmonica zorgt voor een blues gevoel. Dit wordt aangevuld met eigenzinnig mid-tempo gitaar gedreven werk. Het is een goed, maar atypisch nummer. Het haalt het tempo een beetje uit de plaat. Dat wordt echter goed gemaakt met Sail Away. De afsluiter op de plaat start met akoestisch gitaar en de zang van Danny Vaughn om daarna uit te monden in een heerlijk melodieus geheel. Don’t Come Easy is zo’n debuut waar je als band zelf altijd last van blijft houden. De lat is door jezelf zo hoog gelegd dat iedereen jouw platen daarmee blijft vergelijken.
 
Opmerkelijk is dat zo’n goede band, met zo’n uitstekende plaat, zoveel moeite heeft moeten doen om Don’t Come Easy uitgebracht te krijgen. Tyketto was in 1991 eigenlijk al een slachtoffer van een andere rage. De grunge kwam in die tijd ongenadig hard op. Er leek geen ruimte meer voor cleane, melodieuze en gepolijste hardrock. Gelukkig heeft Geffen de moeite genomen deze parel uit te brengen. Helaas is de band altijd een beetje het slachtoffer gebleven van de tijd waarin men opkwam. In 1995 kwam dan ook de laatste plaat uit. Dit was al zonder Danny Vaughn, maar met Steve Augeri (Journey). In 2012 was daar ineens een vervolg in de originele bezetting. De band bestaat nog steeds en gaat hopelijk binnenkort weer op tournee. De laatste tour zou namelijk eigenlijk in maart 2022 beginnen, maar is vanwege dat virus afgelast.
Tyketto