Je kent het wel. Dat album dat steeds weer in je playlist verschijnt. Een plaat die herinneringen oproept. Een klassieker die bekend of onbekend is voor het grote publiek. Rockportaal plaatst regelmatig een recensie van een classic album. Dit keer de ultra sterke alternatieve metalplaat van Ultraspank.
Dat het ontbreken van commercieel succes een band uiteindelijk noopt om te besluiten om te stoppen met muziek maken blijft uiterst triest. Zeker als je zulke goede muziek maakt als de alternatieve metalact Ultraspank. De kunst van deze Amerikanen was dat hun muziek tekenen vertoonde van het typische alternatieve metal geluid, maar dat ze net zo goed luchtig flirten met metalcore en elektronica. Wat fier overeind blijft staan op deze ultra goed geproduceerde plaat is dat de muziek een uiterst aanstekelijke groove heeft. Hoe hard de muziek soms ook is de basis blijft een bepaalde schwung houden. Grote kracht hierin is het eigenzinnig lekkere drumwerk. Naast de harde elektrische gitaren valt vooral frontman Pete Murray op. Het gemak waarmee hij van melodieus naar brullend hard gaat is imponerend. Het schreeuwen komt echt uit zijn tenen. Opvallend daarbij is dat het ultra harde gebrul niet altijd op de voorgrond staat, maar dat het soms angstvallig naar achteren geproduceerd is. Vreemd genoeg komt het daardoor des te harder bij de luisteraar binnen. Uiterst slim gedaan. Progress is in alles een ultra energieke plaat. Het is van het begin tot het einde een grote rollercoaster. Met een schijnbaar opvallend gemak laat de band horen dat ze groove ijzersterk weten te combineren met ruigheid. Dat begint al direct goed met de dwingende opener Push en opvolger Stuck. Nummers als Thanks, Crack en Crumble zijn in hardheid daarna de overtreffende trap. Vergis je echter niet in de diversiteit van dit album, want op het einde krijgt deze plaat ineens een veel rustiger karakter. Met dank aan het sterk opgebouwde Left met fijne elektronica, de ultra sterke semi-ballad Where en het aan triphop refererende Maybe Tomorrow. Aan die rustigere stijl werd al eerder op de plaat gerefereerd door nummers Feed en Smile. Verder zijn het vooral ultra fijne nummers vol met hard-zacht elementen, ultra klasse opbouw en ultra melodieuze zang die net zo goed uitmondt in een ultra harde schreeuw. Heerlijk. Dat men Ultraspank heet kan geen toeval zijn.
Progress is een plaat waarop het ultra lekker meebrullen is. Het zorgt voor een energie kick die ongekend is. Flink hard draaien en los gaan is het devies. Het is eeuwig zonde dat de band niet het geluk had dat Epic Records en later Sony zich achter hen schaarde en dat het intense toeren deze band geen windeieren opleverde.
De hoes van de plaat is nogal controversieel. Dat zal misschien ook niet geholpen hebben in de populariteit. Het lijkt een surrealistische plaat van een muis waarop een mensenoor lijkt geplaatst. Het gaat echter om een weergave van de Vancanti muis. Een pijnlijk inzicht in hoe mensen omgaan met dieren. Dat heet dan Progress (vooruitgang).
Het was na het uitbrengen van Progress snel gedaan met Ultraspank. Ultrazonde, want de plaat is nog steeds regelmatig te vinden in mijn playlist. Met slechts twee albums op zak (inclusief het eveneens uitstekende debuutalbum uit 1998) was het overlijden van deze band veel te vroeg.
Depressie of om een andere reden een slecht gevoel? Draai Progress van Ultraspank. Althans, als je van uitstekende harde melodieuze gitaarmuziek houdt met een ultragoede zanger die zingt en schreeuwt alsof zijn leven ervan afhangt.