Classic album: Zon – Astral Projector (1978)

Je kent het wel. Dat album dat steeds weer in je playlist verschijnt. Een plaat die herinneringen oproept. Een klassieker die bekend of onbekend is voor het grote publiek. Rockportaal gaat de komende periode regelmatig een recensie van een classic album plaatsen. Deze keer een Canadese band met een Nederlandse bandnaam.
Zon was een legendarische Canadese pomprockband uit de zeventiger jaren van de vorige eeuw. De muziek is theatraal en barst van het patos. Door de critici werd de vergelijkingen gemaakt met Styx. Maar ook met Starcastle en Saga.
De bandnaam had geen betekenis en stond eigenlijk nergens voor. Pas later kwamen ze achter de Nederlandse betekenis van ‘Zon’. Dit leverde hen de nodige fans in ons land op. Op het podium stonden de heren garant voor een show met kostuums en maskers. Het in de show gebruikte witte masker stond model voor de opvallende platenhoes. Ludiek zijn de ooggaten in de hoes en een persing op blauw vinyl.
Zon is het goede voorbeeld van een eendagsvlieg. In korte tijd werden ze in hun thuisland bijna net zo bekend als Saga. In hun hoogtijdagen speelden ze zelfs voor 17.000 toeschouwers. Na het debuutalbum Astral Projector (1978) kreeg hun toenmalige label (CBS) het lumineuze idee om die populariteit met een volgend album om te zetten in klinkende munt. Jammerlijk sloegen CBS en Zon die plank mis. Zowel muzikaal als commercieel was dat album vlees nog vis. Al bezit ik dat schijfje gelukkig wel.
Ondanks dat we hier te maken hebben met een heruitgave klinkt het album anno 2020 nog als een klok. Voor mij is het dan ook een voorbeeld van een tijdloos album. Daarvoor verantwoordelijk zijn brein en toetsenist Howard Helm (die later nog korte tijd furore maakte met de band Cryptic Vision) en de charismatisch en theatrale zanger Denton Young. Deze Young doet in eerste aanleg denken aan zijn bijna naamgenoot Dennis DeYoung van Styx. Ook Michael Sadler van Saga is niet ver weg. Luister maar eens naar het dynamische openingsnummer Put On The Show.
Waar latere progrockbands nog wel eens (te) lange nummers maakten, verpakt Zon alles in compacte nummers van maximaal vijf minuten. Wat te denken van Time Of Your Life en Talking About. Het refrein van Man In The Mirror neurie je na een paar dagen nog mee. In deze nummers doen ze niet onder voor hun landgenoten Saga. Melody, van net geen songfestival lengte, had met gemak een top tien notering kunnen zijn. De boogie-woogie piano op de achtergrond, de toetsen loopjes. Nee, we praten hier niet over een commercieel album.
Meest progressieve nummer is titelnummer Astral Projector. De theatrale stem van Denton Young en een scala aan synthesizers geven de band hun unieke geluid. Kleine smet vind ik het slotnummer Hollywood. Hier dreigt het album als de spreekwoordelijke nachtkaars uit te gaan. Maar dan is daar de reddende toetsen solo van Howard Helm. Eind goed al goed.
Na 42 jaar is Zon voor mij nog steeds die unieke eendagsvlieg. Astral Projector krijgt van mij het stempel classic album. De kracht van Zon is al het overbodige weg te laten en compacte nummers te componeren. In 2003 werd dit album door Escape Music in een 2cd-verpakking samen met het commerciële en mislukte Back Down To Earth opnieuw uitgebracht. Het is zeker de moeite waard om deze unieke band eens te beluisteren.