Classic Albums: Opeth – Blackwater Park (2001)

Ik kan hier natuurlijk niet omheen. Het album dat mij in de wereld van Opeth heeft gezogen bestaat 20 jaar. Om dit te vieren is er deze maand een nieuwe her-uitgave gelanceerd in zeven verschillende kleuren vinyl en een cd in boekvorm digipack. Leuk voor de verzamelaars en voor diegene die het album nog niet fysiek heeft.  
Het was al weer het vijfde album van deze Zweedse band rond Mikael Åkerfeldt. Na flink wat jaren hard werken en geloven in eigen kunnen werd dit uiteindelijk de wereldwijde doorbraak waar ze op hadden gehoopt. Mede door de inbreng van Steven Wilson, die de productie op zich nam, kreeg de band een enorme boost en een compleet ander geluid. Zijn inbreng veranderde de manier van componeren van Åkerfeldt en dit heeft uiteindelijk geleid tot waar de band nu is. Eindelijk voelde hij zich geen amateur meer maar een volwaardig muzikant zonder ooit enige vorm van muziek- of zangles te hebben gevolgd. En nog steeds kan hij geen noot lezen. Voormalig gitarist Peter Lindgren nam hem onder zijn hoede en samen hebben ze de mooiste composities gemaakt. Voor mij is het vooral de combinatie van clean en growls en de enorme variatie in de tracks die het interessant maken. En met mij nog vele anderen hier op de wereld. Het blijkt een gouden combinatie. Zelfs grote vriend van de band Dan Swanö werd geïnspireerd door Åkerfeldt. Edge of Sanity had nooit op deze manier bestaan en bijvoorbeeld zijn meesterwerk Crimson had nooit de grote death metal classic geweest. Mikael had nooit durven dromen dat hij zo ontzettend belangrijk zou worden voor de hedendaagse metalscene.
Het album start goed met The Leper Affinity, dat goed is voor ruim 10 minuten. Ik weet nog goed dat ik dit toen voor het eerst draaide. Nog op een gekopieerd cassettebandje van een vriend. Het maakte meteen zoveel indruk dat het mij niet meer los liet. En nog steeds na al die jaren blijft het mij verassen. Tekens weer hoor je een nieuw detail. Elk nummer apart omschrijven ga ik nu niet meer doen. Onmogelijk voor mij om er iets van te vinden. Maar om er toch één uit te moeten pikken ga ik voor de titeltrack. Zelfs deze is in mijn ogen nooit meer overtroffen door de band. Het nummer start met de onmiskenbare riff welke is geschreven door Lindgren. Hierna gaat het alle kanten op maar toch net weer anders dan alle voorgaande en latere nummers. De sfeer in het nummer is lastig te omschrijven en wellicht is dat juist het gene dat mij intrigeert.
Ik vermoed dat iedere metal liefhebber dit album wel eens beluisterd heeft. En anders is het wel een keer de moeite om te proberen.
Het zal niet voor iedereen zijn, maar dat is met alles.