Closure In Moscow – The Penance And The Patience

Inzet kun je Closure In Moscow niet ontzeggen: voor de opname van dit debuut uit 2009 deden ze als net-twintigers aan maanden preproductie, zegden ze hun banen op om op tournee te gaan en verkochten ze hun auto’s om de gewenste producer en engineer te krijgen, Kris Crummett.
Sinds een paar jaar zitten ze bij Bird’s Robe en dat label bracht in het kader van het tienjarig bestaan deze EP The Penance And The Patience opnieuw uit. En eigenlijk is meteen duidelijk waarom. Openingstrack We Want Guarantees, Not Hunger Pains gaat er furieus vandoor en het blijft zes tracks lang dik genieten. Het is progressieve rock met een hele, hele strakke ritmesectie. Het doet mij heel sterk denken aan Dizzy Mystic’s album Wanderlost, dat ik een paar jaar geleden recenseerde. Voor wie dat album gemist heeft – doe er wat aan, zou ik zeggen – zijn Tool en The Mars Volta bruikbare referenties.
Zanger Christopher James DeCinque heeft geen typische rockstem. Het zit in een iets hoger register en de zang blijft ook heel helder. Niks mis mee, het helpt juist bij het eigen geluid – zie Geddy Lee bij Rush en Cedrix Bixler-Zavala bij The Mars Volta. Ook bij de hardere passages blijft zijn stemgeluid overtuigen.
Muzikaal is het evenzeer grote klasse. Technisch geweldige instrumentale partijen, maar vooral een band die keer op keer van richting verandert zonder de melodie uit het oog te verliezen, of het nu up-tempo, mid-tempo of wat gedragener is. In die laatste categorie valt Ofelia…Ofelia, een track die van dromerige pianoprog naar een orkestraal intermezzo gaat, dan naar een up-tempo rockgedeelte en tot slot naar een gitaarouttro. En dat in nog geen vijf minuten.
Ze zijn wel behoorlijk schatplichtig aan The Mars Volta op deze EP. Maar dan nog, om je daar als beginnend bandje niet gruwelijk aan te vertillen is op zich al knap. De inzet was niet voor niets. De internationale release van deze EP is daarmee, ook twaalf jaar na dato, gerechtvaardigd.

Closure In Moscow website