Clouds – Acoustic

Ik heb een tijdje uitgekeken naar dit album. De funeral doom act Clouds staat bij mij al jaren in de top 10 van favorieten. Op 16 december kondigde de band deze release aan via hun Facebook pagina, met hierbij de notitie dat het op 1e Kerstdag uit zou komen. Tja en dat is vandaag. Dus lekker vroeg opgestaan en in plaats van Jingle Bells begin ik vandaag met koffie met een wolkje. 
Als er in mijn ogen één genre in de metal uitermate geschikt is voor een akoestisch uitstapje is dat wel de funeral doom. In basis zit hier al zoveel emotie en drama in dat het alleen maar sterker kan worden als je alle versterking en drums uit haalt. Clouds heeft dit album als eerbetoon aan de fans opgenomen en het is een compilatie van nummers uit de gehele discografie.
You went so Silent is het allereerste nummer dat de band ooit op cd heeft uitgebracht en is hierom de terechte start. In beginsel lijkt het een kopie van de originele versie. Alleen daar waar het op het album Doliu uit 2014 na ruim 2 minuten zwaar elektrisch en met diepe grunts de ellende in duikt, blijft het nu zweven met viool, akoestische gitaar en vocalen. Het geheel zet door in het tweede nummer dat de opener is van het in 2016 uitgebrachte Departe. Het derde nummer Images and Memories is met bijna 6 minuten de kortste van het album. Het staat orgineel op het album Durere dat eerder dit jaar is uitgebracht. Heel bijzonder weetje, is dat het nu zelfs al als een re-release te koop is. Het is uitgebracht eind april en was in no time volledig uitverkocht. Echter als je een echte schijf in de cd kast wilt hebben staan is ook nu opschieten het advies. Dor is de titeltrack van het gelijknamige album uit 2018. Dit album was mijn kennismaking met de band.
Nothing but a name en het opvolgende Fields of Nothingness zijn beiden afkomstig van de EP Destin uit 2017. Net als bij de originele versie van When i’m Gone zingt de Griekse zangeres Gogo Melone ook nu weer mee. Nu klinkt haar stem meer ingetogen en fragiel. En dat gaat haar goed af. Bij het origineel moet ze wedijveren met diepe grunts en soms krachtig uithalen. Ook bij haar eigen band Aeonian Sorrow moet ze meer aan de bak. Hier echter laat ze horen dat ze meer in haar mars heeft en zacht en kwetsbaar kan zingen. Ze doet dit geweldig goed. A Father’s Death, wederom van het vorige album Durere, is door de akoestische setting, waarbij ook een blokfluit gebruikt wordt, nog dramatischer dan de oorspronkelijke versie. De emoties druipen uit mijn speakers…prachtig! I gave my Heart away, van Departe, is de afsluiter en laat na afloop een leegte over. Een moment van bezinning.
Dit album is echt een juweeltje en als ik er een vergelijk aan moet hangen komt de naam Antimatter wel als eerste naar boven. De muziek van deze Britse act rond Mick Moss heeft een veelal zelfde melancholische, zware en donkere lading.
Kleine note bij deze hagelnieuwe release is dat het album alleen digitaal nog maar te krijgen is. De zwaar gelimiteerde handgemaakte digi-sleeve versie was al ruim voor mijn vroege ontbijt uitverkocht. Gelukkig was ik er vannacht nog op tijd bij. Voor de rest van u is de gratis “Name your Price” te downloaden op de bandcamp van het gezelschap.