De lo-fi garagerock van de band kent wat psychedelische invloeden en haalt de mosterd bij bands zo divers als The Pixies, The Beach Boys, The Strokes, Nirvana en bij surfmuziek. Het klinkt fris, ongekunsteld en eerlijk.
De licht schurende stembanden van de vocalist passen prima bij de rammelende gitaarsound. De riffs die uit de surfscene komen gaan vloeiend over in passages die meer aan grunge of noise rock doen denken. Het geheel blijft vrij spannend om naar te luisteren. Bij elke track staat echt ‘’het liedje’’ centraal. Zo klinkt elk nummer toch echt anders en is gevarieerd van opbouw. Er is duidelijk goed over nagedacht, maar klinkt toch puur. Neem hoe mooi het zonnig startende My Body Is Weak gebruik maakt van de backing vocals, die overigens ook heel mooi klinken op Sincere. Er valt zeker ook genoeg te rocken, zoals op het punky / Pixie-achtig nummer Surf The Cloud, het rauwere Sample of Dad’s Advice wat me een klein beetje aan The Rolling Stones doet denken.
De productie van het album verdient ook een pluim. Het is knap om een album tegelijk vrij lo-fi en toch helder te doen klinken. De mix is perfect en in balans.
Ik verwacht dat we deze band na de lockdown met veel plezier kunnen gaan aanschouwen op heel wat plaatselijke poppodia.