Clutch – Melkweg (Amsterdam) 30/11/2016

Eerste band Lionize heeft veel gemeen met headliners Clutch. Afkomstig uit dezelfde muziekscene, op hetzelfde platenlabel en leden van beide bands dragen vaak bij aan de albums van de ander. Beste vrienden, zou je kunnen zeggen. Na een strak reggae-intro begint de band meteen goed met het beste nummer van hun setlist. Zelfs het geluid van de band heeft sterke Clutch-invloeden maar toch ook met een stukje Black Stone Cherry erdoor heen geroerd. Het maakt het geheel tot een aanstekelijke en gezellige openingsact maar na het concert verlaten te hebben zal je er weinig van onthouden. Deze band is de definitie van degelijk maar laat vanavond niet genoeg zien om een langdurige indruk te maken op deze schrijver.
Deze band ga je wel degelijk onthouden. Vanaf het moment dat Valient Thorr opkomt, zie je vier grote mannen met varierende lengtes gezichtshaar en spijkervesten op het podium staan en denk je te weten wat je gaat horen: meer Clutch-hard rock. De band heeft echter veel meer in huis dan alleen dat; een stevige mix van punk, rock en heavy metal zorgen voor een eclectisch en apart optreden. Het publiek heeft een paar nummers nodig om zich aan te passen maar zodra de enthousiaste zanger met ontblote bierbuik en rode cowboylaarzen op het podium losgaat volgt de zaal op de voet met een circlepit. Er is ook duidelijk te merken dat de band geen fan is van Donald Trump of politiek in het algemeen; meerdere nummers worden opgedragen aan het feit dat de gewone Amerikaan genaaid wordt. De meningen zijn zeker verdeeld over de aparte muziek van de band maar er valt niet te ontkennen dat de band goed is in wat ze doet. Er zullen vanavond ook zeker wat fans gewonnen zijn maar de andere helft van het publiek stond met open mond en verbazing te kijken naar de rockers afkomstig van “Venus”.
Nadat de zaal volgestroomd en opgewarmd is, is het dan toch echt tijd voor de meesters van het vak, Clutch. Deze vier doodnormale mensen zouden niet opvallen als je morgen boodschappen doet bij de Albert Heijn, maar als de heren samen in een kamer staan en hun instrumenten oppakken komt er sonische magie uit. Clutch haalt al tientallen jaren lovende recensies binnen en vanavond is niet anders. Hun merk van blues rock bezit een ongrijpbaar ritme en groove, alsof de heren de roots van R&B in de jaren ’50 met zich meegenomen hebben naar het heden. Hun nummers zijn makkelijk, duren niet te lang en als je na twintig seconden nog geen swingende heupen heb dan moet je zo snel mogelijk je pols checken. De laatste vijf albums van Clutch zijn de beste van hun carrière en zo ook nieuwste plaat Psychic Warfare uit 2015. Nieuwere nummers als Cyborg Bette, Earth Rocker en Sucker For The Witch maken meer los uit het publiek dan hun eerdere, meer experimentele periode. Speciale props voor zanger Neil Fallon, die met zijn wilde handgebaren en gekke bekken meer lijkt op een demente predikant die zijn kerkgangers toespreekt dan een zanger op een podium. Achter Neil zit de weergaloze Jean-Paul Gaster op de drumstoel en hij geeft het geheel een onmisbare swing. De zaal vind het helemaal mooi en begint een gezellige pit vooraan het podium. Clutch weet als geen ander een stevig feestje te bouwen en als je er niet bij was dan was jouw woensdagavond saaier dan die van ons. Geruchten drijven rond dat er volgend jaar weer geschreven wordt voor een nieuw album dus bereid je voor op een herhaling.
Setlist:
1. Cyborg Bette
2. Decapitation Blues
3. Burning Beard
4. The House That Peterbilt
5. The Mob Goes Wild
6. A Quick Death In Texas
7. Cypress Grove
8. The Regulator
9. You Can’t Stop Progress
10. Sucker For The Witch
11. Earth Rocker
12. The Face
13. Spacegrass
14. Passive Restraints
15. X-Ray Visions
16. Firebirds
—————-
17. DC Sound Attack
18. Electric Worry
19. One Eye Dollar