Clutch – Patronaat (Haarlem) 17/06/2014

Vanavond komen we bijeen om het bestaan van een van de beste rock’n’roll bands ooit te vieren. Clutch zijn veteranen maar ze hebben nooit echt het publiek gevonden dat ze verdienen. Sinds de cd Blast Tyrant uit 2004 hebben ze eigenlijk nooit een steek meer laten vallen en recentste plaat (Earth Rocker uit 2013) is de klap op de vuurpijl. De band is nu ‘gearriveerd’ en heeft zoveel klassiekers op hun naam staan dat ze vanavond niet eens allemaal de revue passeren. Onder leiding van maniakale zanger Neil Fallon stormt de band echter gewoon door en staan ze vanavond op de planken van het Patronaat.
Eerst is echter de beurt aan Eindhovenaren Komatsu, die een heerlijke mix van vroege Mastodon, Neurosis en het atmosferische van Steak Number Eight samenvoegen tot één mengelmoes. De band raast door hun nummers heen en geniet er duidelijk van om op het podium te staan. De vrouwelijke drummer doet niets onder aan de mannelijke variant en de gitaristen gooien er met gemak hypnotiserende harmonieën doorheen. De band is zo hypnotisch bij vlagen dat het lijkt op een goederentrein die door een mistig landschap raast; ruig en hard, maar toch ook iets mystieks en gracieus. Nadat de bassist opmerkt dat ze het liefst “hun instrumenten net zo laag stemmen tot we ervan moeten poepen” is het alweer tijd voor het laatste nummer, wat duidelijk hun beste is. Er zit een lekker tempo in en de gigantische riffs zwaaien heen en weer als een olifantenzak. Ze doen hun aftreden en gaan haastig op zoek naar iets te eten. Zeer aan te bevelen voor fans van Mastodon, Red Fang e.d.
Clutch worden ontvangen als helden en beginnen met ‘Gravel Road’, een nummer dat meteen de feeststemming erin brengt. Zanger Neil Fallon en drummer Jean-Paul Gaster zijn de sterren vanavond; de gitarist en de bassist kijken af en toe op van hun schoenen terwijl ze een paar van de beste riffs van deze generatie afvuren. Jean-Paul Gaster is een van de beste drummers op deze planeet en een genot om naar te kijken. Zijn handen bewegen af en toe te snel voor het menselijke oog en de tempo’s veranderen zowat om de halve minuut.  Zanger Neil is het equivalent van een evangelische ‘hallelujah’ preker die de hele ‘kerk’ (in dit geval een gevuld Patronaat) zonder moeite meesleept in de gekte. De band speelt zowat het geheel van 2013’s uitstekende Earth Rocker album en het publiek geniet er duidelijk van. Met elk nummer worden de heupen net weer iets losser en gaan de voetjes steeds meer van de vloer, totdat bij laatste nummer ‘Electric Worry’ de hele zaal op en neer gaat. Clutch is de ultieme feestband en kan de sfeer erin brengen op een begravenis. Vanavond is het niet anders en brengen ze alles naar een kokend hoogtepunt waardoor ikzelf de volgende dag alleen maar kan lachen. En alleen maar naar Clutch luisteren, uiteraard.
Setlist:
Gravel Road
Burning Beard
Crucial Velocity
Earth Rocker
Profits Of Doom
The Mob Goes Wild
DC Sound Attack
Unto The Breach
Book, Saddle & Go
Cyborg Bette
Gone Cold
The Face
Mad Sidewinder
Oh, Isabella
The Wolf Man Kindly Requests…
Electric Worry