CNJR – I Can See The Church Burning Through The Binoculars

CNJR spreek je uit als conjure, als een vloek uitspreken over iets. Het nieuwe album van dit eenmansproject houdt het midden tussen de synth-soundscapes van pakweg Jane Weaver en cinematografische postrock. Allesbehalve dansbaar, maar wel beklijvend.
Openingstrack en single The Destroyers heeft slome beats, dystopische retro-synths, zuinig wat gitaar en (vervormde) violen. Deze instrumentale track klinkt meteen heel intens-filmisch en intrigerend. De muziek gaat over paden die heel bekend klinken en laten wat ruimte voor introspectie. Burning, de tweede single uit dit album, heeft haunting vocalen (de albumtitel die keer op keer herhaald wordt) en is dankzij de psychedelische retro-synths de meest catchy track. Niet vrolijk-ctachy, maar misschien toch de meest toegankelijke.
Putrid Things heeft meer zinnen in de lyrics en is een heel stuk dreigender en donkerder dan Burning. Een beetje Moby die zich boos maakt. Daarna gaan Paint My Face With Ashes en MSS weer op het spoor van de instrumentale, cinematografische synth-driven postrock. Drunk On The Venom doet mij bij elke luisterbeurt opnieuw wat denken aan Paul Kalkenbrenner, al kan ik niet meteen duiden waarom. Dit is zo’n track die – als je hem maar genoeg te horen krijgt op bv. de radio – aan je gaat kleven, die je bijblijft als flarden van een nachtmerrie. Tunnels heeft bij momenten het snelste tempo en is zelfs dansbaar voor wie van een uitdaging houdt. Met nog wat treurende vocalen erbij had dit een floor filler kunnen zijn op new wave- en gothic feestjes. Drones doet mij wat denken aan Enzo Kreft op zijn album Control: een nieuwe aanpak voor de sound van de Belgische underground van de jaren ’80 (Front 242, The Neon Judgement).
CNJR is heel goed in dystopische synth-driven postrock. Hij toont op dit album dat zijn spectrum een stuk breder is dan dat, maar daardoor vormt het album dan weer geen homogeen geheel. Heel benieuwd waar hij binnen nog een paar albums zal uitkomen.