In Vlaanderen was er het voorbije jaar nogal wat ongenoegen in de metalwereld. Na corona werden plots heel veel concerten en festivals tegelijk en in dezelfde regio georganiseerd, waardoor de ticketverkoop vaak tegenviel. Popallure durfde het aan om op de donderdagavond tussen Kerst en Oudjaar drie metalbands uit te nodigen en moest die avond geen enkele concurrende concert vrezen. Met ook nog een knappe affiche was de Nova op een handvol tickets na dan ook uitverkocht.
Op de affiche stonden drie Belgische bands die ongeveer in elkaars vaarwater zitten en die alle drie op de rand van een internationale doorbraak staan. De aftrap werd gegeven door Turpentine Valley. Deze instrumentale postmetalband is dit jaar begonnen aan zijn internationale verovering, met concerten in onder meer Nederland en Denemarken. De internationale uitnodigingen voor concerten volgen op de waardering voor hun tweede album Alder dat in februari uitkwam.
In Nazareth bracht Turpentine Valley een set met vooral tracks van Alder, aangevuld met publieksfavoriet Trauma van hun debuut Etch. Vroeger dachten we dat deze instrumentale postmetal het beste tot zijn recht kwam in de intieme setting van een kleine club, maar ook vanop de grotere podia weet dit trio makkelijk te overtuigen. De Nova was al bij de eerste akkoorden van Turpentine Valley goed gevuld en het publiek was meteen mee op deze duistere trip en reageerde met enthousiast applaus.
Hippotraktor is een meer progressieve postmetalband. Hun eerste EP P’eau uit 2018 kwam een beetje onopgemerkt voorbij. Hippotraktor surfde in het begin mee op het succes van stadsgenoot Psychonaut, waar ze tal van raakpunten mee hebben, maar kan sinds de release van album Meridian voluit op eigen kracht de wereld aan. Ze stonden dit jaar reeds op Alcatraz, Euroblast en Breda Barst en volgend jaar spelen ze ArcTanGent in de UK, Graspop, Metaldays in Slovenië en Prognosis in Eindhoven.
Zanger en percussionist Stefan zingt terwijl hij naar de coulissen kijkt (en dus niet naar het publiek). Het is een beetje het handelsmerk van Hippotraktor, maar zo gaat veel van zijn mimiek en expressie verloren. Af en toe gaat hij toch eens naar de rand van het podium om het publiek op te zwepen en dan zie je wat er inzake interactie mogelijk zou zijn mocht hij de hele tijd het publiek aankijken. De andere bandleden en de uitgekiende lichtshow compenseren het statische en het wegkijken van de frontman. Vooral de gitaristen hadden er die avond flink wat zin in en zochten elkaar vaak op hun geduelleer op de gitaren ook fysiek te uiten.
Hippotraktor combineert zijn progressieve postmetal met een vaak diepe groove en veel energie. In Nazareth brachten ze alle nummers van Meridian, op Juncture na. Toen de band de set afsloot met een zinderende versie van Beacons had Hippotraktor ook de aanvankelijke twijfelaars voor zich gewonnen.
Cobra The Impaler bracht dit jaar een album uit bij het befaamde Listenable Records en speelde op Headbanger’s Balls en Alcatraz een enkele shows in Nederland: Into The Grave, Prognosis en de aftershow van Dream Theater in de AFAS. Volgend jaar staat al een goedgevulde agenda klaar, met Prognosis, Bloodstock en ArcTanGent in in de UK, Into The Grave, Eurosonic en Dynamo Metal Fest in Nederland, Hellfest in Frankrijk, Metaldays in Slovenië en Summerbreeze in Duitsland. Een lijstje waar andere metalbands met plezier een arm, een been of een orgaan zouden voor afstaan.
Is een band als Cobra The Impaler dan zoveel beter dan al die andere nieuwe bands. Er is meer aan de hand dan enkel een band die zijn moment grijpt en dat verzilvert. Hun debuutalbum Colossal Gods heeft een soort van onderhuidse oerkracht in zich. Moeilijk te duiden, maar zeker aanwezig. De muziek is bovendien genre-overstijgend. Vaak is dat een nadeel voor een beginnende band, maar met de muziek van Colossal Gods kan je zowel een progmetal-fan plezieren als iemand die houdt van snedige gitaarpartijen of een postmetal- of stonerfan.
Live is het vooral zanger Manuel Remmerie die de aandacht trekt en vasthoudt. Als frontman van Cobra The Impaler voelt hij zich als een vis in het water. Met grote gebaren en veel charisma leidt hij de aanval. Vanop de flanken komen de voorzetten van de gitaristen James en Thijs die in Nazareth duidelijk stonden te genieten, met daarachter de solide ritmesectie als verdedigers.
Hoewel deze band van deze avond de jongste staat van dienst heeft en in aantal de minste releases, was meteen duidelijk dat zij als populairste band terecht als headliner geprogrammeerd stonden, met meebrullende fans op de eerste rijen en flink wat vuisten in de lucht tot aan de PA. Het publiek had er helemaal zin en en de energie tussen band en publiek was bijna tastbaar aanwzeig. Al bleek ook dat succes ook relatief kan zijn. Toen zanger Manuel vroeg wie het album al had gekocht, gingen maar een handvol handen in de lucht. Misschien is die vraag ook niet meer zo relevant in deze Spotify-tijden. En ondanks het herhaalde verzoek ontstond er niet echt een moshpit voor het podium. Waarop de zanger dan maar zelf een eind ging crowdsurfen bij afsluiter Tempest Rising. De band bracht alle tracks van hun voorlopig enige album en al bij al wist Cobra The Impaler in Nazareth makkelijk te scoren. Als headliner hadden ze hun set misschien toch nog mogen aanvullen met een nieuwe track of een cover.