Cody zit er ontspannen bij met een kopje thee en vraagt allereerst hoe het met mij gaat. Een mooi begin van een, blijkt later ook, fijn gesprek.
Na de koetjes en kalfjes geeft Cody aan dat hij erg geniet van de deze tour. Het is weer de eerste keer dat er daadwerkelijk met een bus rondgetourd kan worden en dat bevalt hem wel. De gespeelde concerten waren ook succesvol.
En dan heb je gisteren nog de akoestische show gespeeld in Zoetermeer. De enige akoestische show tijdens de Europese tour.
Ja, het was niet de eerste keer dat we de akoestische show gaven, maar het was wel de première voor Europa. We hebben al eerder in Zuid-Amerika deze set gespeeld en dat werd goed ontvangen. In Mexico en Chili kregen we goede feedback op deze manier van optreden. We hebben daarom besloten om het ook eens in Europa te proberen. Het is ook leuk om te doen. We zijn gedwongen om al onze nummers te herzien en van arrangementen te voorzien. Maar gelukkig is Lars (Ahlund – gitarist, toetsenist en achtergrondzang) heel goed in het schrijven van de strijkerpartijen die erbij komen kijken. Joel heeft zich daarna ontfermt over de harmonieën. De akoestische show krijgt dan ook meer dat intieme karakter. Het is wat ‘softer’ maar daardoor intiemer. Het publiek heeft er in ieder geval van genoten. Je ziet bij zo’n akoestische set ook meer emotie bij het publiek. Soms zelfs mensen die toch een traantje wegpinken.
Is het voor jou als muzikant ook moeilijker om de akoestische set te spelen?
We hebben het nu drie keer gedaan en het gaat niet vanzelf. Het is wel een beetje een zenuwenproject. Voor het concert kiezen we ervoor om muzikanten uit de regio mee te laten spelen. Die muzikanten heb je dus nog nooit gezien. Pas vier uur voordat het concert begint, zie je elkaar en ga je samen oefenen. En dan is het ‘fingers crossed’. Los daarvan is het niet moeilijker of makkelijker dan een ‘heavy show’. Bij de heavy shows is het fysiek zwaarder om te spelen. Je bent continu in de weer op het podium, ga een keer headbangen en ben lichamelijk veel bezig en mentaal gewoon minder vermoeiend. De nummers die ik moet spelen, zitten wel in mijn hoofd en vingers. Bij een akoestische show ben je mentaal harder bezig en is het fysiek wat rustiger. De gitaarpartijen zijn licht aangepast aan de strijkerarrangementen en je moet je hoofd er dus wel meer bij houden. Neemt niet weg dat het allebei heel leuk is om te doen.
Het album/DVD Atlantis dat jullie 18 november gaan uitbrengen is ook in eenzelfde setting gespeeld. Heeft het met elkaar te maken?
Het idee van Atlantis stamt af uit de coronatijd. Met het album Imperials net uitgebracht, zorgde de pandemie ervoor dat de helft van de tour uitgesteld werd. We hadden net het album uitgebracht en we konden niet touren. We hadden in Mexico voor een uitverkochte zaal gespeeld en toen werd het concert in Costa Rica afgelast. Terug in Mexico wilden we wel wat doen dat anders was dan het concert dat we al hadden gedaan. Toen zijn we bij elkaar gaan zitten om te bekijken wat we wel konden doen. We hadden contact met de Atlantisstudio en zijn toen op zoek gegaan naar muzikanten en dergelijke om ons te ondersteunen daarin. We zochten
contact met iedereen en het bleek dat iedereen in datzelfde weekend ook in de studio kon zijn om te komen spelen. Alles kwam bij elkaar en Atlantis werd opgenomen.
Gezien de setlist van Atlantis valt het op dat jullie van de vijf albums geen nummers van het tweede album Tellurian hebben gespeeld.
Ja, dat klopt. Toen we nummers gingen uitzoeken, bleken de nummers op Tellurian moeilijk te bewerken voor een akoestische setting. Tellurian is een vrij progressief album en de nummers zijn zo volgepakt dat het nagenoeg niet te doen was om deze te bewerken. We hebben het geprobeerd met het nummer The Words, maar we waren er niet tevreden over. Bij het maken van een album heb je altijd meer nummers dan je uiteindelijk opneemt. Zo is het hier gegaan. The Words paste niet in het geheel. Natuurlijk heb je altijd mensen die vragen waarom je bepaalde nummers niet speelt. Dit keer hebben we gekeken naar de nummers die populair zijn op Spotify en daar een keus uit gemaakt. Het bleek dat vooral de laatste twee albums veel nieuwe fans hebben gegenereerd en daar vind je dan ook het nodige van op Atlantis.
Nu is Atlantis ook een document dat tien jaar Soen viert. Wat zijn je mooiste of belangrijkste herinneringen aan het spelen in Soen?
Soen bestaat nu tien jaar en er zijn vijf albums uitgebracht. Zelf ben ik slechts de laatste vier jaar actief in Soen en heb alleen de ervaring met Lotus en Imperial. Maar er zijn wel een aantal mijlpalen in dat stuk hoor. Spelen op Wacken en op Hellfest was geweldig om te doen. En ons optreden in Istanbul was geweldig. We stonden daar op het podium met Fuat Güner wat een hele grote naam is in Turkije. Een hele mooie ervaring en herinnering om daar te mogen spelen. Daarnaast is het spelen in Zuid-Amerika een heel apart ervaring. Het publiek daar is echt wel ‘next level’. Bij de concerten zingen ze alles hard mee en de liefhebbers daar gaan zoeken in welk hotel je slaapt en gaan daar wachten tot ze je zien. Een vorm van fandom die alles overtreft. Voor mij waren de opnames voor Atlantis heel bijzonder. Het was een heleboel werk om het allemaal voor elkaar te krijgen, maar het resultaat is geweldig. Ik heb het concert zelf pas gezien toen ik met mijn familie in Canada was. Zelf ben je nooit geheel bevredigd wanneer je een concertregistratie ziet maar bij het zien van de set op Atlantis was en ben ik heel trots. Het is sowieso bijzonder om in die befaamde studio je werk op te mogen nemen. Het is legendarisch. Het is bijzonder om de piano te zien die Abba heeft gebruikt bij hun opnames. Ik heb de set proberen te bekijken zonder oordeel en was blij om deel uit te mogen maken van het album Atlantis. Samen met mijn familie was het emotioneel om te bekijken.
Ik kan me herinneren dat gitarist Steve Di Giorgio de band had verlaten omdat hij in het westen van de Verenigde Staten woont en de band in Zweden huist. Toch woon jij ook niet vlakbij in Zweden. Is het geen probleem?
Ik weet eigenlijk niet precies waarom Steve de band heeft verlaten. Het zou de afstand geweest kunnen zijn, maar het kan ook om persoonlijke redenen zijn geweest. Voor mij is het geen probleem. Ik heb de gitaarpartijen voor Imperial in Canada opgenomen en naar Zweden gestuurd. We moesten het zo doen, maar het is tegenwoordig heel goed mogelijk om op afstand met elkaar te werken. Geen issue dus. Nu we op tour zijn in Europa ben ik wel een tijd van huis, maar dat hoort erbij en……….wanneer we in Amerika touren geldt dat weer voor de andere bandleden.
In een interview dat ik eerder had met Joel bespraken we het nummer Tabula Rosa. Een nummer dat gaat over veranderingen in het leven en dat het leven niet altijd vanzelfsprekend is. Ervaar jij dat ook zo?
Ja, kunnen we dingen veranderen in het leven. (denkt even na). Ja, ik denk dat we altijd kunnen veranderen. Het is niet altijd gemakkelijk, maar verandering is altijd mogelijk. Soms heb je het idee dat je het alleen niet redt, maar wanneer je samen werkt aan een verandering blijkt jouw stem ineens samen met anderen een superstem te zijn. De kracht van één persoon is misschien beperkt en niet altijd sterk genoeg, maar samen zijn we tot veel in staat. We hebben ons met Soen ook hard gemaakt voor de tragische dood van Mahsa Amini die eind september overleed nadat ze pas opgepakt door de religieuze politie daar. Het heeft ervoor gezorgd dat mensen samen zijn gaan protesteren om een positieve verandering door te voeren. Wanneer je praat over de vanzelfsprekendheid van het leven is het niet altijd gemakkelijk. We hechten veel aan regelmaat en houden ervan als dingen vanzelfsprekend zijn. W
anneer dat niet zo is, moet je de moed hebben om dit te veranderen. Wanneer je thuis komt, is het fijn wanneer je gezinsleden er zijn. Voor mij is het fijn om thuis te komen en te bemerken dat er niemand is. Dat heb ik nu net weer nodig.
Er zijn twee singles uitgekomen de afgelopen periode. Trials was de laatste. Jullie spelen dat niet in de regulieren set?
Nee, Trials was speciaal opgenomen voor Atlantis en geschreven voor de akoestische set en daar komt het nummer ook het beste tot zijn recht. Het is eigenlijk hetzelfde verhaal als The Words. Het moet allemaal wel goed passen in het geheel. In de reguliere set hebben we een aantal ballads zoals Lucidity en Lotus die populair zijn en dan moet je ook kijken dat er nog een mooie verdeling is van de ‘heavy’ nummers en de ballads. Dat evenwicht moet er wel zijn.
De andere single was Igniter die jullie als een soort van crowdfundingsingle hebben uitgebracht.
We hadden Igniter nog liggen als een goed nummer, maar nooit eerder uitgebracht. Covid verpestte toen een heleboel. Igniter is toen van de plank gehaald, opnieuw bekeken en opgepoetst en we hebben het toen opgenomen. We werken allemaal heel hard om het te laten werken, maar zijn wel afhankelijk van het geld dat we daarmee verdienen. Toen dat allemaal wegviel, werd het voor ons moeilijk. Sommigen kregen nog wat financiële ondersteuning van de overheid, maar niet iedereen en we moesten gewoon iets doen. Het uitbrengen van de single heeft ons wel geholpen.
Met deze manier van het uitbrengen van een single maak je jezelf ook wel kwetsbaar.
Ja, dat kun je wel zeggen, maar we moesten iets doen wilden we er goed uitkomen. In eerste instantie wilden we het uitbrengen, maar toen kwamen de Black Lives Matter protesten. We vonden toen dat het niet het juiste moment was om geld te vragen. Dat kon toen beter besteed worden. Toen we Igniter eenmaal uitbrachten, ging het goed. Je kon geven wat je wilde. Of beter gezegd wat je kon besteden. Het was onze manier om te overleven als muzikant en als band. We voelden ons kwetsbaar, maar onze fans blijken heel genereus. We waarderen dat enorm.
Het is ook nagenoeg hetzelfde als een single kopen via itunes.
In principe wel. Bedenk wel dat al het geld van bijvoorbeeld Spotify naar ons label gaat. Maar we hebben een heel fijn label. Natuurlijk heb je afspraken en contracten. Maar bij Silver Lining Music vonden ze het goed dat we Igniter uitbrachten. Buiten de contracten om zeiden ze dat we de single mochten uitbrengen en het geld direct in Soen steken. Dat is wel heel fijn van ze.
Jij bent nu ongeveer vier jaar bij de band. Wat is jouw muzikale verleden?
Als tiener ben ik ooit begonnen met mijn broers in een band met de naam Sonburst. Je kunt me ook vinden in de bezetting van No Mistakes In Space, een band die een soort van indiepostrock speelt. De beide bands stellen niet zo heel veel voor. Het spelen in een band was meer een excuus om samen met vrienden lekker rond te hangen en muziek te maken. Zonder een bepaald ander doel.
En hoe is Soen dan op je pad gekomen?
Op een gegeven moment kreeg ik een Direct message op mijn instagramprofiel. Het bleek van Martin Lopez te zijn. Nu ben ik al jaren een enorme fan van Opeth, dus het was bijzonder om dit te zien. In eerste instantie dacht ik dat iemand een grap met me uit wilde halen, want het instagramaccount van Martin is niet openbaar. Maar het bleek echt van de echte Martin Lopez te komen. Hij zocht een gitarist voor Soen en hij vroeg of ik misschien auditie wilde doen.
Ik kan me voorstellen dat dat een bijzonder bericht moet zijn geweest.
Dat was het ook. Een soort van droom dat werkelijkheid ging worden. Ik ben dus auditie gaan doen en op die manier bij Soen beland.
Toen was de wereld al aardig complex. Toentertijd maakten jullie je al druk over de mensheid die steeds conservatiever en terughoudender werd. Hoe zie je de wereld nu?
Het is alleen maar meer ingewikkeld geworden. En de vraag is ondertussen wat ons in de (nabije) toekomst nog gaat of kan verbinden? De diverse platforms van sociale media zouden een middel kunnen zijn, maar het blijkt dat juist deze platforms polarisatie in de hand lijken te werken. De manier waarop algoritmes werken, hoe het nieuws je wordt gepresenteerd en wat je te zien krijgt is compleet uit het evenwicht. Veel likes, clicks en comments betekent meer geld. Dus iedereen is alleen maar gefocust op sensatie en op meer aandacht. Daarbij zorgen algoritmes ervoor dat je steeds bevestigd wordt in wat je weet, vindt of wil weten. Wanneer je iets geks vindt en je gaat zoeken op het internet, vind je altijd wel weer een item of artikel dat je in je gedachten bevestigt waardoor je het meer gaat geloven en zelfs gaat denken dat het normaal is. Met de huidige manier van werken op sociale media word je als het ware een tunnel van gedachten ingezogen en alles wat daarbuiten valt en niet strookt met je eigen gedachten wordt aan het zicht onttrokken wanneer je er niet actief naar op zoek gaat. Het zorgt ervoor dat de wereld meer gepolariseerd is. We gaan steeds meer naar links of naar rechts, terwijl de mensen toch graag in het midden vertoeven. We worden ook een soort gestuurd in een bepaalde richting. We worden (onbewust) een bepaalde kant op gestuurd. Daarbij is er veel geweld. We zijn geloof ik een beetje vergeten hoe we moeten discussiëren over bepaalde zaken. Zoals ik al zei lezen we alleen die dingen die ons geloof/idee versterken en bevestigen en het ligt aan de manier waarop we informatie absorberen.
In het nummer Lotus gaat het ervoer om vanuit de duisternis weer op te krabbelen. Helpt die zienswijze?
Misschien dat het idee van Lotus hiertoe kan bijdragen. Muziek is een middel om mensen te bereiken en te raken en ik hoop van harte dat muziek ook de bindende factor kan zijn om mensen te verenigen. Het maakt niet zoveel uit wie je bent of wat je denkt. Bij een concert ben je samen met eenzelfde doel en muziek is hierin de sleutel om te verenigen.
(Ondertussen wordt duidelijk gemaakt het eten klaar staat voor de band om genuttigd te worden, maar er is gelukkig nog tijd voor de laatste vraag)
Het artwork van de vijf albums is bijzonder. Wanneer we kijken naar de slang op het album Imperial vraag ik me af waar de connectie ligt tussen artwork en muziek.
De slang heeft niet een bepaald verband met de muziek op het album. We laten het artwork graag voor zich spreken waarbij er diverse interpretaties mogelijk zijn. De betekenis van de slang kan voor iedereen verschillend zijn. Voor sommigen is de slang het symbool van het kwaad, maar de slang kan ook staan voor creativiteit en nieuw leven/herboren worden. In de teksten komen elementen van het kwaad naar voren, maar dat is niet specifiek gerelateerd aan de slang in alle betekenissen. Uiteindelijk is het artwork sterk en simpel en dat raakt.
Daarmee staan we op en al pratende lopen we richting de rest van de band waarbij Cody me nog even ferm te hand schudt en me vertelt dat hij genoten heeft van de vragen. Daar is mijn doel voor dit moment dan ook mee behaald.
’s Avonds laat Soen zien en horen dat de band ondertussen de status van supergroep (een benaming die tien jaar geleden werd gebruikt om de band aan te kondigen) eer aan doen. Het concert is opzwepend, emotioneel en vooral heel goed.