Coheed and Cambria – The Afterman: Ascension

Coheed and Cambria is een Amerikaanse progressive rockband die eigenlijk voornamelijk draait om frontman Claudio Sanchez. Een meesterbrein dat door de jaren heen een eigen fictief wereldje heeft gecreeerd. Op het nieuwe album ‘The Afterman: Acsension’ draait het om the Afterman, een grotesk wezen opgebouwd uit surrealistische voorwerpen, cellen en weefsel. Het lijkt de binnenkant van een lichaam waarin het wezen rondhangt. Mysterieus?
Ja, Coheed and Cambria kennen de meeste mensen wel van het nummer ‘Welcome home.’ Als we dat nummer eens vergelijken met de tracks op dit album is gelijk één ding duidelijk: de sfeer is totaal anders. Op dit album opent de band uit New York met ‘the Hollow.’ Een zweverig nummer met een bijzonder sferische piano. Het roept een beklemmend gevoel op dat vervolgens losbarst in Key Entity Extraction 1: Domino the destitute.
Het eerste deel van het kwartet (er volgen nog drie Key Entity Extractions) is gelijk de sterkste. Het is Coheed and Cambria zoals je het wil horen. Pakkende, stevige gitaarriffs en het onwijs hoge stemgeluid van Claudio Sanchez, gehuld in een acht minuten durend nummer zullen iedere rockliefhebber een groot plezier doen. Een lekkere binnenkomer zou je denken. The Afterman himself, nummertje drie, is gecomponeerd met meer rust. Geen harde riffs, maar het gaat om een mooi op elkaar afgestemd en wederom sferisch nummer dat de context van het album zeker ten goede komt. Het lijkt echt op een verhaal, een aaneenschakeling. Alsof alle puzzelstukjes ineen vallen.
Treurig genoeg moet de Afterman na nummer drie flink incasseren. De kwaliteit gaat echt omlaag. De riffs worden saaier, en de zang is redelijk monotoon. Hollywood the Cracked is gewoon ronduit slecht. Er ontbreekt dynamiek. Het is als een verhaal zonder clue: telkens als je een climax verwacht, dan blijft hij uit. Iemand vertelt een verhaal met de intentie een grappige kant van zichzelf te laten zien. Helaas lacht op het einde alleen hijzelf. Gemiste kans en zeker een domper, want na de eerste drie nummers verwacht je zo veel neer.
Vic the Butcher, jawel weer zo’n vreemde vogel, brengt het niveau gelukkig weer omhoog. Helaas zitten we nu bij track 7. Ook is het aantal nummers relatief schaars. Negen nummers telt the Afterman. Gelukkig compenseren de mannen van Coheed and Cambria dit korte verhaal wel weer met de tijdsduur van de nummers. Hierdoor wordt het toch nog een lange zit.
Al met al heeft Claudio Sanchez een dappere poging gewaagd om zijn verhaal aan de buitenwereld te vertellen. Hierin is hij slechts  deels geslaagd, want contextueel en kwalitatief blijft ‘The Afterman: Ascension’ verre van constant. Teleurstellend. Claudio zou het overigens erg goed doen in de boekenwereld. Al blijven we binnen de muziek, dan moeten hij en zijn band de komende jaartjes wat beter aan het inlevingsvermogen werken. Dan pas rolt er een pracht van een plaat uit.