Coldplay – Mylo Xyloto (2011)

Spuit de ondergrond blauw. Strooi links met klodders roze en vul het midden met gele strepen. Maak tevens het koele kleurencontrast af met witte vegen. Een likje paars: het is perfect. Een impulsieve inbreng op een excentrieke albumhoes met een mysterieuze naam: Mylo Xyloto. Een naam die impulsief en willekeurig in leven is gebracht. Wat het betekent? Niks. Dan luidt natuurlijk de vraag of dit vijfde studioalbum van de Britse band ook betekenisloze liederen voortbrengt, en deze vorm van inspiratie representatief is voor de muziek.
Het antwoord hierop is ja, en nee. Allereerst is het belangrijk om te melden dat Coldplay niet meer is wat het geweest is. De groep is energieker, frisser en duidelijk meer gericht op de massa. Wat dat betreft brengt de groep genoeg innovatie binnen hun eigen muzikale repertoire. Het grote verschil is nu dat Chris Martin en zijn bandleden er nog steeds voor kunnen zorgen dat er tranen als een waterval op emotievolle wijze van de duizenden wangen in het publiek kunnen afglijden. Tegelijkertijd zijn zij nu in staat een kleinschalige aardbeving te veroorzaken vanwege een publiek dat onophoudelijk op de grond stampt met een brede glimlach op het gezicht.
De grootste toevoeging bij het frisse gehalte van ‘de nieuwe Coldplay,’ is het veelvuldig gebruik van een synthesizer. Het zwevende, en vooral warme geluid van dit apparaat wordt dominant door het gebruik van vooral lange tonen die inwerken als een rustgevend middel. ‘A Hopeful Transmission,’ maar dan met geluid. Dominant is wederom het sterke stemgeluid van Chris Martin, die zonder al te veel moeite hoge tonen uit zijn stembanden weet te krijgen. Wat echter jammer is, is het feit dat het gebruik van de letters ‘o,’ en ‘a’ te vaak worden ingezet. Lange klanken waarin Martin zoals we gedeeltelijk van hem gewend bevatten niet meer tekst dan enkel die twee letters. Het is niet storend maar het is duidelijk een gebrek aan inspiratie en een bron van aanstekelijkheid, wat uiteraard goed inwerkt op een groot publiek maar de kritische kijker toch doet fronzen. Na enkele luisterbeurten kun je zeggen dat het een heerlijk album is om te draaien, maar die niet zo memorabel weet te zijn als voorgaande composities van de Britten. De kwaliteit is niet constant te noemen, en dat is jammer want de plaat bevat echt enkele prima nummers, en tegelijkertijd nummers die aanvoelen als opvulling van het album.
Dan is daar een bijzondere bijdrage van niemand minder dan zangeres Rihanna, gedurende het nummer ‘Princess of China.’ Alleen al met deze zet kon je de dollartekens in de ogen  van de producent zien. Het is geen slecht nummer, zeker niet, maar het is geen Coldplay. Het lijkt hierbij eerder of Rihanna juist wordt ondersteund door Chris Martin, en niet omgekeerd zoals dat
wel zo zou horen te zijn.
Ook bevat ‘Mylo Xyloto’ drie brugnummers. Brugnummers noem ik het maar omdat de nummers rechtstreeks overgaan in nummers met zang en niet langer dan een minuut duren. Deze kunnen dus eigenlijk niet echt als volwaardige nummers worden bestempeld, maar deze drie tussenstukken hebben wel elk aparte titels. Eigenlijk staan er dus maar tien echte nummers op de plaat en zijn er drie aanvullingen op die tien nummers.
Concluderend kan ik Mylo Xyloto bestempelen als een kleurrijke, energieke plaat die de echte emotie buiten spel zet. Lol is het nieuwe doel waar Coldplay zich op lijkt te focussen. Nieuwe energie die voor iedereen toegankelijk is. Maar don’t let it break your heart, verstokte Coldplayfan, want het album bevat enkele juweeltjes. En ja, de plaat is inderdaad commerciëler en emotielozer maar enkele liederen voelen toch aan als een parel in een oester: je moet even zoeken, en er de tijd voor nemen, maar dan heb je ook iets moois.