Het idee van de Carousel of Doom speelde al lang door de hoofden bij Columbarium. De carousel of muzikale paardjesmolen bestaat dan uit drie podiumplekken van drie bands, die elk om de beurt een eigen nummer spelen en het publiek dat rondjes draait om alles te volgen. Het idee werd vorige zaterdag realiteit in Waregem (B).
De bedoeling was om het publiek een unieke ervaring te bezorgen en dat is het zeker geworden. In de zaal van jeugdhuis Jakkedoe stonden drie bands in een U-vorm opgesteld. Met de grootste boxen in de scharnierpunten tussen de bands en het mengpaneel centraal en tegelijk ongemakkelijk dicht tegen de toog aan. Het doet wat denken aan de quadrofonische opstelling van de Nederlandse band Kong, die in elke hoek van de zaal één bandlid met geluidsversterking zet. Jakkedoe is best wel een ruime venue, maar met de drie afzonderlijke podiumplekken stond het publiek in het midden bijna neus aan neus met de bands.
De formule van de Carousel vergt wat meer activiteit van het publiek dan bij een klassieke concertavond met slechts één speelplek. Na elk nummer draai je je naar waar het podiumlicht aangaat op de volgende speelplek. Omdat de bands niet gewoon in uurwijzervolgorde speelden, was ook dat element telkens een verrassing.
Op deze Carousel of Doom kreeg het publiek niet enkel doom voorgeschoteld. Het initiatief kwam van Columbarium, een doommetalband die zich niet tot dat ene genre beperkt maar ook al eens elementen uit andere genres leent. Ze gaven de kans aan de populaire postmetalband (met sludge en doom) Lethvm – ook Belgisch, maar Franstalig – om mee te komen naar de Jakkedoe. Voor het concept te laten werken, heb je drie bands nodig, en dus haalden die van Columbarium er ook nog Growing Horns (sludge, stoner, doom, …) bij. Elke band met een ander genre, terwijl ze toch dicht tegen elkaar aanschurken inzake sound.
Growing Horns was nochtans niet van plan om dit jaar op te treden. De band moet een nieuwe drummer inwerken. Dat is Kevin die je misschien nog herkent van bij Locus Control. En de band werkt al een tijdje aan nieuw materiaal, dat ze graag nog dit jaar willen gaan opnemen, voor de opvolger van de in 2019 uitgebrachte EP Nobility of Pain. Kevin werd op deze bijzondere concertavond voor de leeuwen geworpen en krijgt een onderscheiding voor dit ingangsexamen.
Growing Horns bracht nog twee oude tracks: 2084 en Mountains of Pain. Van het nieuwe materiaal onthouden we vooral Big Fat Nun en Lust For Knife, dat we al bij eerdere concerten hoorden. Leuk ook hoe gitarist Sven een beetje met de voeten van het publiek rammelde door bij het laatste Growing Horns-nummer vanop de podiumplek van Columbarium te gaan spelen. Waarop iemand van Columbarium zijn ‘plaats’ bij Growing Horns innam en de riffs nabootste (maar niet in het geluid zat). Growing Horns stond in Waregem als een heel gretige band, met veel focus, discipline en overtuigingsdrang.
Lethvm is geen onbekende naam in Vlaanderen. Ze worden vaak weggezet als de Waalse versie van Amenra, hoewel dat wat kort door de bocht is. Deze band heeft een heel eigen gezicht, al valt er moeilijk een etiket op te plakken. Van de drie bands die deelnamen aan deze Carousel of Doom was Lethvm-zanger Vincent het moeilijkst te overtuigen van het concept. In deze genres is een concert heel vaak een zorgvuldig opgebouwd geheel, met een logische volgorde van nummers om te zorgen dat het publiek in de juiste sfeer zit. Om dan te gaan ‘shuffelen’ met nummers van andere bands zag Vincent niet meteen zitten. Het waren de andere bandleden die hem er toch van konden overtuigen. En gelukkig maar.
De tracks van Lethvm zijn verhalen op zich en ze duren – net als bij Columbarium en Growing Horns – lang genoeg om het publiek erin op sleeptouw te kunnen nemen. Lethvm greep voor deze uitdagende avond vooral naar tracks uit hun recentste album Winterreise, aangevuld met de titeltrack van het vorige album (Acedia) en de singles Confessions en Shine. Vincent is de centrale spil bij de concerten van Lethvm. Verschillende keren liep hij het publiek in om zonder microfoon zijn lyrics te schreeuwen, één keer zelfs gehurkt vanop de toog. De synths en backing vocals van Elena zorgden voor welgekomen rustpunten bij de uitbarstingen van emotie van Vincent. We hebben een poging gedaan, maar een concert van Lethvm is een ervaring die moeilijk in woorden te vatten is. Eén van de volgende haltes voor Lethvm in het veroveren van Vlaanderen is hun passage op het volgende Desertfest in Antwerpen.
Columbarium verraste vorig jaar vriend en vijand met het fantastische album The Morbidious One. Dat album was dan ook het vat waaruit rijkelijk geschonken werd, met onder meer krachtige versies van de singles Eyes Bleed Black en Rivers of Blood. Van het album werd enkel Our Glorious Ways ingeruild voor Longing and Regret, wat misschien al een nieuwe track is voor een volgend album. Dat zou niet onlogisch zijn, want Columbarium verkeert als band in de vorm van zijn leven. Zoals ze dat in West-Vlaanderen zeggen: ze stonden te ‘blinken in hun vel’.
Ook Columbarium stond als initiatiefnemer voor deze Carousel of Doom heel gretig te spelen in Waregem. Strak ook, al leek het ruim aanwezige speelplezier belangrijker dan de juistheid van elke noot. Zanger-bassist Pete ging met veel overgave tussen het publiek spelen en brullen en gitarist Biezie volgde hem daarin. Columbarium kan niet enkel in de studio maar ook live iedereen overtuigen. Dat ze deze zomer op Alcatraz Open Air spelen, is dan ook meer dan dik verdiend.
Nog even terugkeren op het concept van de Carousel of Doom. Is het roteren tussen bands een geslaagd experiment? Dat wel. Het was verfrissend nieuw. Een belevenis. Iets wat je nog jaren zal doorvertellen. Tegelijk beseffen we maar al te goed dat er na dit experiment genoeg praktische en inhoudelijke redenen te vinden zijn waarom we dit niet voor elke concertavond willen of kunnen zien.
Het telkens draaien naar de volgende band is op zich geen inspanning. Wel vergt het wat inzicht in je eigen ‘hygiëne’ of beleefdheid als concertbezoeker. Je wil als ‘grote’ bezoeker niet lompweg pal voor een kleiner iemand gaan staan, maar met al dat gedraai is dat een uitdaging. Je hebt als concertbezoeker ook wat meer discipline nodig. Als bands gewoon klassiek na elkaar op het podium staan, kan je rustig naar de toog gaan voor een praatje als één van de support-bands niet helemaal je ding is. Hier werd je gedwongen om te blijven staan en te luisteren. En zo zullen de aanwezigen – met een kleine honderd waren ze – bands en muziek ontdekt hebben waar ze anders zelf nooit voor zouden gekozen hebben. In die zin is de Carousel of Doom geslaagd in zijn opzet.
Toch een paar opmerkingen. Heel wat mensen in het publiek rekenden erop dat de bands het carousel-concept meteen naar een next level zouden halen, door bijvoorbeeld met de drie bands tegelijk één nummer/cover te brengen, als afsluiter van de avond bijvoorbeeld. Of met van elke band een paar mensen die samen één nummer brengen. Daarvoor was er misschien te weinig tijd in de voorbereiding.
Het is op zich een hele prestatie dat geluidstechnisch alles perfect verliep. Een deel van het publiek had zich voorbereid op een avond vol fluitende boxen en storende feedback. Een pluim dus voor de durf en materiaalkennis bij de technici die dit in goede banen hebben geleid. Wel jammer dat daarbij de verlichting van de podiumplekken zo ondermaats bleef. Dat zal de volgende keer vast beter geregeld zijn. Want willen we dit experiment herhaald zien? Zeker wel. Eén keer per jaar of één keer om de twee jaar, daar moet toch wel een publiek voor te vinden zijn?