Columbarium bestaat als band al heel lang, maar over de eerste incarnatie is er niet veel bekend. Bij de herstart in 2021 heeft deze Belgische doommetalband alles een stuk professioneler en met meer ambitie aangepakt. Dat leidde via een single op cassette naar het full album The Morbidious One, een klein meesterwerkje met een paar bijzonder leuke zijsprongetjes.
De eerste keer op dit album dat Columbarium buiten de lijntjes kleurt is al meteen op de openingstrack. Eyes Bleed Black heeft bovenop een lap heavy doom en vrouwelijke spoken word vocalen vooral een welgemikte trompet-solo. Trompet en doom, het is een veel interessantere combinatie dan je zou denken als je de woorden na elkaar leest. De mariachi-achtige trompet ‘huilt’ wat en draagt zo perfect bij tot de algemene sound van droefnis en ellende. Een meesterlijke zet om dit album mee te openen.
Titeltrack The Morbidious One begint met mysterieus gefluister dat overloopt in een slome gitaarriff. Vandaar gaat het naar early Black Sabbath met daarbovenop een vibrerende bas en psychedelische riffs. Deze track is heel gecompartimenteerd, met hoofdstukjes die niet altijd organisch op elkaar volgen, maar waar toch enige logica in lijkt te zitten in de volgorde. De vocalen van bassist Pete komen van heel diep en hebben wat korrel. De psychedelische riffs komen nog een paar keer terug, net als de andere elementen waaruit deze track is opgebouwd. Geen hapklare brok, wel ruim 9 minuten intense heavyness.
Rivers Of Blood opent met een paar zware slagen op pianotoetsen waardoor je meteen in de track gezogen wordt. De overgang naar de donderende drums en gitaren is bruusk. Columbarium zet de luisteraar wel vaker op het verkeerde been op dit album. De grunts zijn op deze track makkelijker te volgen dan op de vorige. De opbouw van deze track is lange tijd heel klassiek voor doom. Naar het einde toe wordt er nog wat bluesy psychedelica toegevoegd als het ritme crescendo gaat. De outro, daar hadden ze nog wat meer mee kunnen doen.
Redemption begint dreigend, gaat dan kort in een dipje om daarna full throttle in doommetal-drive te gaan. In het daaropvolgende dalletje zit een solo die mij wat aan Yawning Man doet denken, desertrock in slow motion. Daarna rollen de loodzware ritmes als beukende golven van ellende over je heen. Acht minuten van heerlijke hel en verdoemenis.
Barefoot On The Moon staat als afzonderlijke track opgelijst, maar kan je net zo goed beschouwen als een extra intro voor Our Glorious Ways. Traag, slopend, bij momenten haunting, met een rake versnelling iets voorbij halfweg, … Mooi.
Columbarium sluit het album af met A Cure For Everything – Get Back Alive. Een bijzonder intrigerende track, maar zeker geen doommetal volgens het boekje. In de eerste minuten krijgen we – bestaat dat wel? – uptempo-doom? Dezelfde riffs, maar dan sneller en zonder die zwaarte. Als het tempo dan toch even zakt, zetten ze er subtiel even wat blastbeats onder, om dan in een sloom drone-ritme te duiken. Het is een rollercoaster van genres die voorbijraast, maar wel op een logische, organische en leuke manier. De outro is lang en muzikaal niet altijd sterk gevoed, maar als einde van het album klopt het wel.
The Morbidious One is een bijzonder aangenaam album in een genre waarvan je dacht dat alles al wel eens geprobeerd was. Alleen maar nog zwaarder dan alles wat al bestaat, dat is misschien niet leuk. Columbarium gaat soms van het hoofdpad af, maar houdt je wel in de juiste richting.