Muziekrecensent

Deze column breekt een lans voor De Muziekrecensent.
Om te beginnen een stukje Nederlandse taal, daarbij geholpen door Wikipedia, een van de grootste vrienden van een Muziekrecensent.
De persoon die een recensie schrijft, noemt men een recensent (re.cen.sent).
Een recensie, ook wel aangeduid met de Engelse term review, is een (kritische) bespreking van een boek, film, televisieprogramma, computerspel, toneelvoorstelling, muziekuitvoering, enige andere culturele uiting, of een ander product of andere dienst.
Recensent is een leenwoord uit het Duits, in de betekenis van ‘die beoordelingen geeft’ voor het eerst aangetroffen in het jaar 1787.
In reeds lang vervlogen tijden was Muziekrecensent een edel beroep. De Muziekrecensent was een gerespecteerd man of vrouw en heette toen nog chique ‘Muziekjournalist’. Wie kent niet bekende muziekjournalisten als Jan Donkers, Robert Haagsma, Jip Golsteijn en Leo Blokhuis. Mannen van statuur waarnaar iedereen luistert en waarvan men ieder artikel of recensie volledig doorspit. Hun artikelen worden gepubliceerd in bladen zoals Oor, Aardschok, De Hitkrant, Lust For Life en tal van andere bladen. Maar ook in grote kranten en op gezaghebbende websites.
Anno 2018 telt ons land inmiddels ontelbaar veel recensenten van muziek. Dankzij internet. Het zijn veelal anonieme en onzichtbare mannen en gelukkig ook vrouwen. Die puur hobbymatig en overlopend van enthousiasme artikelen schrijven over muziek. Niet alleen recensies, maar ook interviews, nieuwsberichten en columns, zoals deze. Al hun output is doorgaans voorafgegaan door onderzoek, veel onderzoek. Menigeen, dat noem ik de outsiders, verklaart De Muziekrecensent dan ook voor gek. Of krijgt te horen dat hij met het schrijven van een paar regels lekker makkelijk en gratis aan muziek komt. Om maar een paar vooroordelen te noemen.
Maar zonder muziek is De Muziekrecensent nergens. En zou hij of zij een leeg en doelloos leven leiden. De Muziekrecensent is dan ook afhankelijk van muziek. Muziek gemaakt door muzikanten. Maar zonder De Muziekrecensent is ook de muzikant nergens. Immers, wanneer niemand schrijft over muziek zou de muzikant muziek maken voor de kat zijn kanarie en een handvol vrienden. Je kunt dan ook stellen dat De Muziekrecensent en de muzikant elkaar nodig hebben. Kwade geesten beweren dat ze in een enkel geval zelfs van elkaar profiteren. Voor de muzikant is het dus een goede zaak om vriendjes te blijven met De Muziekrecensent. Niet altijd wetende dat die persoon geacht wordt onafhankelijk en neutraal te zijn.
Maar o’wee wanneer De Muziekrecensent het in zijn hoofd haalt iets lelijks te schrijven over de muziek van de muzikant. Over zijn cd, dvd of live-optreden. Want, laat ik er niet omheen draaien, iedere muzikant vindt natuurlijk dat hij de beste muziek maakt. Een in de ogen van de muzikant negatief artikel (wat natuurlijk een kritisch artikel is) komt de muzikant slecht van pas. In zo’n geval kan De Muziekrecensent het vergeten. Sterker nog, in de ogen van de muzikant begrijpt De Muziekrecensent er ineens niets meer van. Een plek op de gastenlijst, cd of interview met die muzikant kan hij dan wel op zijn buik typen.
Maar er zijn ook minder leuke kanten aan een schrijvers-hobby. Muzikanten die zeggen mee te willen werken aan een interview. Het liefst per e-mail, want dan kan de muzikant tenminste goed nadenken over de antwoorden. Iets waar ik best in kan komen. Achter de schermen gaat De Muziekrecensent aan de slag met onderzoek en luistersessies die uiteindelijk moeten resulteren in een stel goede vragen. Vragen die de muzikant moet verlokken tot leuke en interessante antwoorden voor de fan en koper (vooral dat) van muziek van die muzikant. Ik kan je verzekeren dat in een goed interview veel tijd gaat zitten. Hoe teleurstellend is het dan om vervolgens niets meer te vernemen van de muzikant. Een herinneringsbericht wordt met een slap excuus afgedaan. Zoals “ik heb je bericht nooit ontvangen” of iets van dien aard. Als er al wordt gereageerd.
Nu vind je natuurlijk dat dit stuk wat zuur eindigt. Inclusief frustratie van De Muziekrecensent. Maar weest gerust, dat is betrekkelijk. Ondergetekende is absoluut geen sombermans. Morgen gaat de zon weer op en luister ik weer naar mooie muziek. En schrijf ik als liefhebber gewoon weer een recensie.
Dat het schrijversleven natuurlijk ook genoeg mooie kanten heeft bewees de Haagse progband PBII, voorheen Plackband. Deze band maakte een poster van de eerste review van de dvd PBII@Boerderij.org en hing deze op in het Mekka van de Nederlandse progger, De Boerderij in Zoetermeer.
Of al de muzikanten en bands die de moeite nemen ons een bedankje te sturen voor een gepubliceerde review.